بررسی اثر نوع محور بر پاسخ روسازی های بتنی در محل لبه دال

امروزه با توجه به رشد روزافزون ترافیک وسائل نقلیه و تنوع محور های مختلف بخصوص محور های وسائل نقلیه سنگین، استفاده از روسازی های بتنی مورد توجه متولیان راه قرار گرفته است. هدف اصلی در کلیه روش های طرح روسازی صلب، پایداری روسازی طرحشده در مقابل عوامل بروز خرابی می باشد. یکی از عوامل موثر و مهم در روند طراحی، نحوه آرایش بارگذاری است. تنش های ناشی ازبارگذاری روسازی بایستی تا اندازه ای کاهش یابندکه اولا قابل تحمل برای لایه بستر باشند و ثانیا باعث ایجاد خرابی سازه ای در روسازی نگردند. از جمله نکات مورد توجه در طرح روسازی های صلب کنترل میزان تنش و جابه جایی در محل لبه دال بتنی است. لذا در جهت رسیدن به این هدف بایستی از ایده های موثر استفاده نمود و پارامترهای موثر را شناسایی و به دقت مورد ارزیابی قرار داد. دراین تحقیق به کمک نرم افزار اجزای محدودABAQUS یک مدل راه به صورت سه بعدی مدلسازی شده و سپس تاثیر نوع محور برپاسخ روسازی بتنی در محل لبه ی دال مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت اعتبار سنجی نتایج تنش و جابه جایی حاصل از نرم افزار با استفاده از روش وسترگارد و روابط پایه ای مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج بدست آمده از این تحقیق نشان می دهد که محور های منفرد دو چرخ و سه تایی دو چرخ در مقایسه با محور های منفرد تک چرخ و دوتایی دو چرخ دارای بیشترین اثر تنش و تغییر مکان می باشند

کلیدواژه ها:

روسازی صلب ، روش وسترگارد ، المان محدود ، آباکوس ، آرایش بارگذاری