شناسایی شاخص های طراحی محیطی مثر بر انعطاف پذیری فضای باز مجتمع های مسکونی با تاکیر بر افزایش حضور پذیری ساکنان

خانه برای انسان از چنان اهمیتی برخوردار است که می توان آن را مرکز دنیای بدنامی به این توجه تسری می یابد و فضای پیرامونی خانه را در بر می گیرد و نمود آن را می توان در فضاهای باز مابین دانه های مجتمع های مسکونی (فضای میان کالبدی) جستجو کرد. امروزه با رشد و توسعه شهرها، زندگی آپارتمان نشینی و بخصوص زندگی در مجتمع های مسکونی و افزایش ساخت و سازها عدم توجه به تراکم ساختمانی، فضاهای میان کالبدی مورد بی توجهی قرار گرفته اند که برای ادامه حیات به تحرک و سرزندگی نیازمندند و لازمه آن افزایش حضور پذیری ساکنان می باشد. به همین جهت کیفیت غذای باز مابین بلوک های مجتمع های مسکونی در راستای تداوم حیات و پویایی و نشاط ساکنان حایز اهمیت می باشند. بدین سبب نوع غذا و فعالیت جاری در آن، در عمق و نحوه شکل گیری روابط فضایی و حضور مستمر است و تاثیر بسزایی دارد. در این راستا ایجاد یک فضای انعطاف پذیر نسبت به فضاهایی با کاربری خاص حق انتخاب بیشتری به کاربران می دهد و حضور بیشتر و مستمر ساکنان را در عرصه عمومی مجموعه مسکونی به دنبال دارد. این نوشتار با هدف بررسی مفاهیم عوامل محیطی موثر در شکل گیری فضاهای باز مجموعه های مسکونی سعی در یافتن راهکارهایی و پیشنهاداتی جهت انعطاف پذیری فضای باز هارمونیک، به سبب پذیرا بودن فضا برای افراد و گروه های اجتماعی مختلف در پاسخ به نیازهای بیشتر ساکنان صورت می پذیرد. نتایج حاصل از این تحقیق ضرورت مطالعه عوامل موثر بر میزان دخالت آن ها در طراحی فضای باز مجتمع های مسکونی به منظور ارایه راهکارهای طراحی در جهت افزایش حضور ساکنان ایجاد شور و تحرک زندگی را در فضای باز نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

فضای باز ، مجتمع های مسکونی ، انعطاف پذیری ، حضور پذیری ، فضای چند منظوره