بررسی تطبیقی فضای تهی در مسکن سنتی و معاصر تبریز با تاکید به بازآفرینی حیاط

سکونت بشر در دورههای مختلف تحولات بسیاری داشته، در دوران معاصر، مهمترین تحولات ایجاد شده در زمینه مسکن که به فرم غالب مجتمع های مسکونی تبدیل شده است، باعث تغییراتی در بعضی فضاهای خانه نیز شده است. در این راستا می توان به کاهش سهم فضای باز و حیاط خصوصی اشاره کرد، که جدایی انسان از طبیعت را در پی داشته و باعث بروز آسیب های فراوانی برای انسان شده است. این امر در حالی رخ میدهد که انسان از نظر روانی و جسمانی به فضای سبز و طبیعت وابسته است. خانههای معاصر با امکانات و شرایط موجود قابلیت پاسخگویی به بسیاری از نیازهای زندگی ایرانی را ندارند. مقاله حاضر، با هدف پاسخگویی به نیاز انسان برای حضور در طبیعت، درصدد احیاء حیاط در مسکن معاصر میباشد. روش پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانهای و تحقیقات میدانی است و رویکرد تحلیلی - توصیفی دارد. مطالعات کتابخانهای در زمینه مرور ادبیات موضوع برای جمعآوری اطلاعات مورد نیاز در زمینه مسکن، طبیعت و حیاط مرکزی بوده، و تحقیقات میدانی شامل انتخاب ده نمونه موردی در مسکن سنتی و معاصر است که مطالعات و شناخت برای هر دو گونه انجام گرفته و با بررسی تطبیقی این نمونهها و با توجه به مطالعات کتابخانهای راهبردها و سیاستهایی برای دستیابی به الگوی مناسب در طراحی برای خلق فضایی با کیفیت و مطلوب ارایه شده است. نتایج بدست آمده از پژوهش به تعریف الگویی از حیاط برای مسکن امروز منجر میشود که همراه با حضور طبیعت میتواند منجر به ارتباط بیشتر انسان با طبیعت گردد.

کلیدواژه ها:

طبیعت ، حیاط ، خانه های سنتی ، مسکن معاصر