بررسی مرکز محلات موجود شهر تبریز با بهره گیری از الگوهای طراحی شهری مدرن

روند رو به رشد شهر تبریز،امروزه چهره اولیه شهر و محلات آن را دگرگون ساخته است. تغییرات حاصله موجب بی توجهی به ساختار کهن محلات وپیرو آن مراکز آنها شده است که محلات شتربان،سرخاب،نوبر،خیابان نمونه بارزی از این تغییر و تحولات می باشند .اگرچه بازگشت به سازمان کهن محله های شهری به سادگی عملی نیست، با این حال بازآفرینی مفهوم محله با اتکا به ضرورت ها و نیازهای مدرن زمانه و جایگاه کهن فرهنگی و تاریخی محلات، می تواند از یک سو سبب حفظ نظام اجتماعی و اقتصادی محلات تاریخی شهری و به دنبال آن جلوگیری از نابودی ساختار کالبدی آنها گردد.یافته های پژوهش نشان از آن دارد که میان انگاره های الگو های قدیم و اصول و قواعد نظریه های معاصر شهرسازی و الگو های جدید ، تمایز های اندک و شباهت های بیشماری وجود دارد و همسو بودن این دو جریان را یادآور می شود.این تشابهات منجر به استخراج اصولی شد که از یک سو خصوصیات شهرسازی بومی را مورد توجه قرار می دهد و از سوی دیگر نگاه به بیرون داشته و ویژگی های مکاتب معاصر را بیان می کند و می توان به محله ای دست یافت که با باززنده سازی ارزش های گذشته، هویت ایرانی اسلامی خود را - حفظ کرده است و از طرفی دیگر تداعی کننده ترکیبی مطلوب از وضعیت و الگوهای کنونی شهر مدرن باشد .. در این پژوهش علاوه بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی نقشه ها و اسناد تاریخی ،به مصاحبه ی مردمی از ساکنان محلات پرداختیم که ماحصل آن همراه با نتایج حاصله از تطبیق و تحلیل نقشه ها و در نهایت استخراج الگوهای گذشته طراحی شهری در طراحی مرکز محلات قدیمی شهر تبریز ارایه شده است .

کلیدواژه ها:

تبریز ، محلات تاریخی ، مرکز محلات ، بازآفرینی ، الگوهای کنونی ، شهر مدرن