نانوکامپوزیت ها در بسته بندی های نوین مواد غذایی

فناوری نانو روش کنترل ماده در مقیاس نزدیک به اتم است که برای تولید مواد و ابزارهای منحصر بفرد، ارتفاء یافته و بکار می رود. وقتی که اندازه مواد به کمتر از 100 نانومتر کاهش یابد، ویزگی های آنها از روابط فیزیک کوانتومی پیروی می کند که در نتیجه روی خواص اپتیکال، کاتالیک و دیگر خواص واکنشی آنها اثر می گذارد. کاربرد تکنولوژی نانو در صنایع غذایی ممکن است شامل سیستم های تحویل نانوذرات (نانو ذرات زیست پلیمری)، سلامت و امنیت زیستی (نانو حسگرها) و مسمومیت نانویی شود. در بسته بندی مواد غذایی، تأکید عمده ای بر توسعه خواصی از قبیل ممانعت در برابر نفوذ اکسیزن، دی اکسید کربن، ترکیبات عطر، طعم، و بخار آب وجود دارد. نانو ساختارها می تواند به ارائه خواص فعال و یا هوشمند به سیستم بسته بندی مواد غذایی، به عنوان خواص ضد میکروبی نمونه، توانایی مهار اکسیزن، بیحرکتی آنزیم، و یا نشانه ای از میزان قرار گرفتن در معرض برخی عوامل زیان آور مانند درجه حرارت و یا اکسیژن ناکافی سطوح مفید باشند. همچنین در سال های اخیر، محصولات بر پایه زیستی مطرح شده اند، که دلیل عمده آن می تواند سیاست های توسعه پایدار با کاهش مصرف سوخت های فسیلی و نگرانی های روز افزون آلودگی محیط زیست باشد. کلید این مشکلات پلیمرهای زیست تخریب پذیر و استفاده از آنها در بسته بندی مواد غذایی است. در این مقاله مروری سعی شده انواع نانوکامپوزیت های مورد استفاده در بسته بندی مواد غذایی، مشکلات سلامت و خطرات بالقوه آن مورد بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

نانوکامپوزیت های پلیمری ، نانوذرات ، بسته بندی مواد غذایی ، زیست تخریب پذیر ، نانوذرات نقره ، نانورس