مدل الگوریتم ژنتیک در بهینه سازی سیستم بک مخزنی چند منظوره زاینده رود

در این تحقیق جهت تدوین سیاست‌های بهره‌برداری از سیستم تک‌مخزنی چند منظوره زاینده‌رود، از یک الگوریتم سه سیکلی مشتمل بر بهینه‌سازی، ایجاد همبستگی و شبیه‌سازی استفاده گردید. یک مدل بهینه‌سازی بهره‌برداری از مخزن با هدف حداقل نمودن خسارت ناشی از رهاسازی جریان ماهانه تدوین و با استفاده از رهیافت الگوریتم ژنتیک مقادیر بهینه خروجی ماهانه در طول یک دوره زمانی طولانی مدت بدست آمد. سپس با ایجاد همبستگی بین متغیرهای حالت و تصمیم حاکم بر سیستم، در سه سناریوی مختلف سیاست‌های خروجی بر اساس نتایج همبستگی و اعمال محدودیت‌های مربوط به حجم و خروجی مخزن و استفاده از تکنیک ارزیابی متقاطع شبیه‌سازی گردیدند. نتایج بدست آمده نشان دهنده کارآمدی مدل الگوریتم ژنتیک بسط داده شده جهت بهینه‌‌سازی مقادیر رهاسازی ماهانه مخزن و در نتیجه تدوین سیاست‌های شبیه‌سازی شده بر اساس نتایج معیارهای مورد ارزیابی می‌باشد.

کلیدواژه ها:

الگوریتم ژنتیک ، مدل بهینه‌سازی ، سیستم تک‌مخزنی چند منظوره ، اعتمادپذیری. سیستم رودخانه-مخزن زاینده‌رود