انتخاب گونه های مقاوم به خشکی بعنوان راه حلی برای مقابله با بحران کم آبی در اصفهان

بی‌تردید پوشش گیاهی اطراف شهر ها و فضای سبز شهری یکی از اساسی‌ترین عوامل پایداری شهرنشینی نوین به شمار می‌آید و یکی از مهمترین محدودیت ها در منطقه اصفهان کم آبی می باشد. لذا این تحقیق به منظور انتخاب گونه های مقاوم به خشکی بر اساس میزان LWP(Leaf Water Potential) و میزان مرگ و میر گیاهان تحت تنش آبی جهت کشت در فضای سبز و یا جنگل‌کاری در مناطق خشک و نیمه‌خشک پایه گذاری گردید. آزمایشی در دانشگاه صنعتی اصفهان تحت شرایط کنترل شده بصورت فاکتریل با 5 رژیم آبیاری قطره ای شامل 40 ، 60 ، 80 ، 100 و 120 درصد میزان تبخیر از طشتک کلاس A ، دو نوع خاک و 19 گونه درختی و درختچه ای پهن برگ در 5 تکرار در تابستان سالهای 1383 و 1384 انجام شد. براساس نتایج حاصله اختلاف معنی داری بین گونه های گیاهی, رژیم های آبیاری و دو سال اندازه گیری مشاهده شد. بین دو نوع خاک از لحاظ میزان LWP اختلاف معنی داری مشاهده نشد ولی اثرات متقابل خاک و گونه معنی دار گردید. همبستگی بین رژیم های آبیاری و مقادیر LWP نشان داد که با افزایش میزان آبیاری میزان LWP نیز افزایش می یابد. از بین گونه های مطالعه شده بلوط (94/3- مگاپاسکال) کمترین و بید(36/2- مگاپاسکال) بالاترین LWP را به خود اختصاص دادند. گونه های بلوط، زیتون، زبان گنجشک و ارغوان با داشتن کمترین میزان LWP مقاوم ترین گونه ها به خشکی و گونه های بید ، شالک، سپیدار و چنار حساس ترین گونه ها نسبت به سایر گونه های مطالعه شده می باشند. در این مقاله راجع به تغییرات LWP در دونوع خاک و رژیم های مختلف آبیاری و همچنین مقایسه مقاومت به خشکی سایر گونه ها طی دوسال مورد مطالعه بحث شده است.

کلیدواژه ها:

کم آبی ، مقاوم به خشکی ، مناطق خشک و نیمه خشک ، جنگلکاری