افزایش ظرفیت ذخیره آب در خاک با استفاده از مواد ابر جاذب رطوبت در حوضه زاینده رود

امروزه از جمله راهکارهای افزایش راندمان آبیاری در پروژه های مختلف بخش کشاورزی و به ویژه در مناطق خشک و نیمه خشک استفاده و بهره گیری متناسب از مواد جاذب رطوبت می‌باشد . در انجام این تحقیق سعی شده تا اثرات متفاوت حاصل از تیمارهای به کار گرفته شده از انواع مواد جاذب رطوبت مشتمل بر پلیمرهای ابر جاذب مختلف و مواد آلی طبیعی بر ظرفیت نگهداری رطوبت سنجیده شود . 3 نوع بافت سبک ، متوسط و سنگین خاک ، 5 نوع ماده جاذب رطوبت متفاوت و 4 سطح استفاده متفاوت از این مواد در 3 تکرار ، تیمارهای به کار گرفته شده در این تحقیق می باشد . داده های بدست آمده در قالب طرح آماری Nested آنالیز آماری شدند تا بهترین نوع ماده جاذب رطوبت و بهینه ترین سطح استفاده از آن ، بر پایه تفاسیر منحنی های رطوبتی بدست آمده مشخص شود . در 7 پتانسیل آزمایش شده پلیمرهای ابر جاذب ساخت شرکت SNF و تونی کلازن در سطح یک درصد نسبت به سایر تیمارها توانایی بیشتری برای نگهداری وذخیره رطوبت قابل استفاده گیاه در خاک دارد و مقادیر استفاده 4 و 8 گرم در لیتر خاک از این مواد نسبت به مقادیر 1 و 2 گرم در لیتر خاک در سطح یک درصد متفاوت می باشد به عنوان نمونه به کار گیری پلیمر SNF در بافت لومی به ازاء 4 و 8 گرم در لیتر خاک به ترتیب مقدار رطوبت در دسترس گیاه را 2 تا 4 برابر افزایش داده است . مواد آلی وهمجنین ابر جاذب نوازورب تفاوت معنی داری را نسبت به شاهد نشان نمی دهد . بنا براین استفاده ازمواد ابرجاذب رطوبت برای افزایش رطوبت در دسترس گیاه درخاک موفقیت آمیز وقابل توصیه است. در نهایت تصمیم گیری در مورد استفاده از این مواد در پروژه های مختلف بیابانزدایی و کشاورزی نیازمند استفاده از نتایج این تحقیق و همجنین اجرایطرحهای تحقیقاتی درعرصه ومزرعه با درنظر گرفتن توجیه اقتصادی آن می باشد .

کلیدواژه ها:

ظرفیت نگهداری رطوبت ، منحنی رطوبتی خاک ، ، مواد جاذب رطوبت