تاثیر گفتمان سلفی گری بر تقابل سیاست خارجی عربستان و جمھوری اسلامی ایران پس از 1979

سلفیگری درعربستان سعودی با اتحاد تاریخی خاندان آل سعود و محمد ابن عبدالوھاب شکل تازه ای بھ خودیا فت و گفتمان غا لب در آن کشور شد. ا ین گفتمان با دال مرکزی بازگشت بھ توحید نبوی و صدر اسلام (سھ قرن اول) و دال ھای شناور مبارزه با شرک، بدعت، تشیع، سنت، تشکیل حکومت اسلامی و...شناختھ میشود. دراین رھگذر باوقوع انقلاب اسلامی ایران در سال 1357 کھ کانون گفتمانی آن را مذھب تشیع شکل میدھد باعث شد کھ این کشور بھ علت سستی عقاید و بی اساس بودن مبانی ایدیولوژیکی و پیگیری سیاستھای رھبری ج ھان ا سلام و ایجادحکو مت ا سلامی برای ای جاد امن یت داخ لی، ا شاعھ دادنگفتمان سلفیگری و آیین وھابیت بھ کشورھای منطقھ، ھمواره منافع خودرا در تقا بل با جمھوری اسلامی ا یران، مذھب تشیع و گفتمان انقلاب ا سلامی ا یران بدا ند. با بھ و جود آ مدن ا ین دو رق یب گفتمانی (ت شیع و سلفی گری) ایندوک شور در م قاطع ز مانی مخت لف در ب سیاری از زمینھ ھا در سطح منطقھ بھ ا جرای سیا ست ھای ح مایتی از گرو ھای طر فدار خود پرداختھ ا ند و در بر خی موارد بھ صورت مستقیم (مانند مداخلھ مستقیم عرب ستان در یمن و مداخلھ مستقیم ایران در عراق و سوریھ)، با جریان سازیھایی زمینھ بروز برخی ازاختلافات بین خود، درمنطقھ شده اند. بنابراین با توجھ بھ فضای تخاصم گفتمانی بوجود آمده بین جمھوری اسلامی ایران و عربستان سعودی کھ از تاثیر گذاری گفتمانھای موجود دراین دو ک شور صورت پذیرف تھ ا ست ما در ا ین پا یان نا مھ بھ دن بال برر سی ابعادگفت مان سلفی گری و تاثیر گذاری آن بر سیا ست خارجی عربستان سعودی میباشیم و درادامھ تخاصم بھ وجود آمده بین دوکشور ایران و عربستان در سطح داخلی، منطقھ ای و بین المللی را بررسی خواھیم کرد.