رابطهی میان توکل و اسباب در احیاء علوم الدین ابوحامد غزالی

سلوک عرفانی و مقامات تابع آن یکی از مهمترین موارد مذکور در اکثر کتب و منابع عرفان و تصوف است. مقام توکل از این میان از اهمیت شایانی برخوردار است و همواره میان اکثر صوفیان برجسته و معمول در چگونگی ارتباط این مقام با مسالهی استفاده از اسباب تعارض و تضاد به چشم می خورد. یکی از این عارفان بر جسته ابوحامد غزالی ، دانشمند و عارف قرن 5 ه . ق است که در هماهنگی و ایجاد ارتباط منسجم میان دو مقولهی توکل و استفاده از اسباب اعتقادات او فرهنگساز بود. مقالهی حاضر با جستاری عمیق در مهمترین کتاب امام محمد ، احیاء علومالدین و جمع آوری اطلاعات لازم از کتب متنوع سعی بر این دارد تا مقولهی حاضر که به نوعی در مجامع تحقیقاتی کمتر مطرح شده را بررسی نماید.

کلیدواژه ها:

توکل ، اسباب ، صوفیه ، غزالی