تعیین نقش خودارزشیابی هسته ای و الگوهای تعاملی در پیش بینی رضایت زناشویی زنان شاغل

هدف این مطالعه تعیین نقش خودارزشیابی هسته ای و الگوهای تعاملی در پیش بینی رضایت زناشویی زنان شاغل بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیهی زنان شاغل در مراکز بیمه آتیه سازان حافظ شهر تهران در سال 1398 بودند که به روش نمونه گیری دردسترس تعداد 100 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ، پرسشنامه خودارزشیابی هسته ای و فرم کوتاه پرسشنامه الگوهای تعاملیCPQ-SF بود. تجزیه و تحلیل داده ها با روش آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه صورت گرفت. نتایج نشان داد که بین خودارزشیابی هسته ای r=0/47، الگوی تعاملی مثبت r=0/48 و الگوی تعاملی توقع/کناره گیریr= -0/40 با رضایت زناشویی زنان شاغل رابطه معنیداری وجود داردp<0/01 همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که 49 درصد از رضایت زناشویی زنان شاغل از طریق خودارزشیابی هسته ای و الگوهای تعاملی تبیین میشود. در نهایت نتایج به دست آمده بر اهمیت خودارزشیابی هسته ای و الگوهای تعاملی در پیش بینی رضایت زناشویی زنان شاغل تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

رضایت زناشویی ، خودارزشیابی هسته ای ، الگوهای تعاملی ، زنان شاغل