بن مایه های ادب پایداری (وطن دوستی و دفاع از میهن) در شعر مشروطه

مقاومت و پایداری از جمله مباحثی است که از دیرباز در ادب ملتها و اقوام گوناگون مطرح بوده و به همین خاطر برخی از پژوهشگران ادبی، تاریخچهی ادب پایداری را به درازنای تاریخ بشری میدانند. شعر پایداری در ادبیات فارسی، در قرن اخیر نمود ویژهای یافته است. جلوه بارز ادبیات پایداری معاصر در کشورهایی رخ نموده که به طور مستقیم تحت تاثیر و نفوذ دولتهای استعمارگر غرب یا استبداد داخلی قرار داشتهاند. ایران در عصر مشروطه نیز در چنین شرایطی میزیست، این امر و آشنایی مردم باحقوق فردی و اجتماعی خود در عصر مشروطه سبب شد تا بستر و زمینه برای رشد و گسترش ادب پایداری فراهم گردد. مقاله حاضر در صدد است تا به شیوهی توصیفی تحلیلی و روش کتابخانهای گردآوری دادهها و با بررسی اشعار مهمترین شاعران عصر مشروطه، به یکی از بارزترین نمودهای ادب پایداری در اشعار آنها، یعنی وطن دوستی و دفاع از مام میهن پرداخته و بدین سان مضامین ادب پایداری در اشعار آنها را در این چارچوب مشخص نماید. مبارزه با استبداد داخلی، دفاع از آزادی و از جمله آزادی زنان، آزادی مطبوعات، آزادی بیان، آزادی قلم، دفاع از مظلومان و مبارزه با استعمار خارجی از مهمترین مضامین پایداری است که در این زمینه مورد بررسی قرار گرفته و دیدگاه مهمترین شاعران مشروطه به آن مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

عصر مشروطه ، ادب معاصر فارسی ، پایداری ، وطن دوستی ، استعمار ستیزی