ارتقاء امنیت اجتماعی و کاهش جرائم شهری با تدکید بر رویکرد CPTED (مطالعه موردی: منطقه ده تبریز)

ناهنجاری های اجتماعی و جرائم حاصل از آن مسبب ناامنی محیط زندگانی، سلب آسایش و ارامش مردم در فضاهای شهری می باشد. بنا بر این ایجاد امنیت اجتماعی بعنوان یکی از مهمترین نیازهای اساسی تمامی جوامع بشری مطرح می باشد. وجود این پدیده در سطح جوامع نظم و بقاء را به عنوان مهمترین کارکرد اساسی خود به وجود می آورد. امنیت اجتماعی را می توان نوعی توانمندی جامعه برای مراقبت از ویژگی های بنیادی گروه های اجتماعی و قومی، در برابر تغییرات و تهدیدهای عینی جامعه دانست. نخستین گام مبارزه با ناهنجاری های اجتماعی شناسایی عوامل جرم می باشد تا با از بین بردن این عوامل یا کاهش اثرات آن بتوان از بروز جرایم پیشگیری نموده و یا حداقل از میزان آن در جامعه کاست. در پژوهش حاضر راه های ارتقاء امنیت اجتماعی در فضای شهری بررسی و فرصت های محیطی و مکانی محل که یکی از مهمترین عوامل وقوع ناهنجاری می باشد، مورد ارزیابی قرار گرفته است. نقش ظراحی محیطی (C.P.T.E.D) و تأثیر مؤلفه های کالبدی (تناسبات بصری، فشردگی بافت و ...) در ایمن سازی فضاهای شهری جهت کاهش جرائم شهری و یا مسدود کردن راه های ارتکاب به آن در شهر تبریز مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان می دهد که احساس امنیت اجتماعی کمتر از حد میانگین جامعه است و عامل طراحی محیط و نقش پلیس بیشترین سهم را جهت ارتقاء امنیت و کاهش جرائم شهری به خود اختصاص داده است.

کلیدواژه ها:

جرم ، امنیت ، فضاهای شهری ، طراحی محیطی ، شهر تبریز