ساماندهی بافتهای حاشیه نشین در راستای دستیابی به توسعه پایدار شهری نمونه موردی شهرک پدر کرمان

مناطق حاشیه نشین یا سکونتگاههای غیر رسمی در جوامع بشری دارای ابعاد و جوانب مثبت و منفی بسیاری می باشند و شناخت این پدیده و آگاهی از شرایط و جو حاکم بر آنها، قابلیت برنامه ریزی برایاین گونه مناطق را بیشتر ساخته تا زمینه های حذف فرسودگی، بی عدالتی و گسست از سایر مناطق شهر را فراهم آورد و به تبع آن با به کارگیری مجموعه ای از برنامه ریزی های اصولی و راهبردی بتوانیم رشد وتوسعه پایدار را در شهر معنا ببخشیم.این پژوهش می کوشد تا با نگرشی بر تجارب صورت گرفته در برخی کشورهای جهان در امر ساماندهی سکونتگاههای غیر رسمی و چگونگی مداخله آنها در این مناطق ،معیارهایی جهت استفاده و حل معضل در مناطق حاشیه نشین شهری، که رو به فزونی می باشند استخراج نماید. پایه اصلی این پژوهش در راستای فرآیندیست که پس از بررسی علل شکل گیری مناطق حاشیهنشین شهر کرمان ، به بررسی راهکارهایی در قالب الگوی ساختاری -تحلیلی در زمینه ساماندهی این نواحی در راستای دستیابی به توسعه پایدار شهری پرداخته.اهداف اصلی پژوهش عبارتند از : 1-ارائه برنامهای راهبردی درجهت ساماندهی مناطق حاشیه نشین شهر کرمان در راستای دست یابی به توسعه پایدار شهریست. 2- مشارکت و توانمندسازی ساکنان حاشیه نشین شهر کرمان در راستای اصلاح و بهبود وضعیت کالبدی محدوده است . فرآیند انجام پژوهش در دو بخش صورت گرفته است . بخش اول ،مطالعات کتابخانه ای و اسنادی شامل )کتب ،مجلات ،مقالات ،سایتها ،.....( است ،که به بررسی مطالعات صورت گرفته در زمینه علل حاشیه نشینی و راهکارهای ساماندهی این نواحی در سایر کشورهای جهان پرداخته . بخش دوم ، پژوهشهای میدانی است که پس از بررسی های صورت گرفته در شهرک پدر کرمان به ارائه الگوی معادلات ساختاری در جهت بررسی علل حاشیه نشینی و راهکارهای ساماندهی آن پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، مشارکت ، بهسازی ، توسعه پایدار