نقش معمار در طراحی فضاهای باز و پیشبرد اهداف توسعه پایدار

نقش فضاهای باز در افزایش کیفیت زندگی بشر دارای اهمیت ویژه ای می باشد. بنابراین این بخش ها باید از شکلهای فرعی وباقی مانده از ساخت و ساز خارج شده و در جایگاه واقعی به عنوان بخشی از مکان های حیات فیزیکی معنوی بشر مورد توجهقرار گیرند. افزایش تراکم ساختمان ها کاهش فضاهای بازدر شهرها و نیزبناهایی باکاربری های متفاوت دور ماندن انسان مدرن از طبیعت و ماهیت زندگی ماشینی امروز سبب شده است تا وظیفه طراحان در خلق فضاهای سبز جوابگوی بعد روانی معنویانسان از حساسیت بیشتری برخوردار شود.و به این ترتیب شاید بتوان گفت تا حدودی می توان خلاهای روانی و معنوی و حتیفیزیکی ایجاد شده بر اثر زندگی وابسته به تکنولوژی بشر پاسخ داده شود. از طرف دیگر فضاهای سبز و پوشش های گیاهی در طراحی محوطه ها جدای از نقش زیست محیطی کاهش آلودگی هوا تنظیم شرایط محیطی کاهش الودگی صوتی و... می توانند در ارتباط مجدد انسان و طبیعت بخصوص طبیعت بومی موثر باشند.حال توجه به درک فرهنگی اکولوژیکی بومی در طراحی منظر ضمن ارتباط فرهنگی بومی فضاهای همسان و همگون با معماری و شهرسازی بومی هر منطقه ایجاد خواهد شد و این گسستگی ناشی از تقلیدها و الگوبرداری های نامناسب کمرنگ می شود.با توجه به نظری بودن موضوع پژوهش روش تحقیق بصورت اسنادی و بررسی متون بوده و عمده ترین منابع مورد استفاده کتابها و مجلات تخصصی طرح های پژوهشی مرتبط و استفاده از شبکه جهانی اطلاع رسانی می باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، فضاهای سبز ، کیفیت زندگی