اصول طراحی فضاهای باز مجموعه های مسکونی برای افزایش تعاملات اجتماعی

در طول تاریخ شاید بتوان مسکن را ملموس ترین نمود کالبدی نیاز بشر دانست. از طرفی تمایل همیشگی انسان به زندگی اجتماعی همواره او را به زندگی و سکونت در کنار همنوعان خویش تشویق نموده است. ارضای این وجه از تمایلات انسان، نیازمند وجود فضای مناسب برای برقراری تعاملات اجتماعی است. فضاهای عمومی همچون میدان ها، فوروم ها، آگوراها و ... در طول تاریخ مؤید این مطلب می باشد. تعاملات اجتماعی برای انسان ضروری به نظر می رسد این در حالی است که افراد مختلف در شرایط گوناگون، به سطوح مختلفی از تعامل نیازمندند. امروزه فضاهای زیستی انسان دچار دوپارگی ها و آشفتگی ها ناشی از رشد رسانه ها و مظاهر تمدن عصر ارتباطات گردیده است. مقیاس انسانی شهرها و در پی آن رضایتمندی شهروندی، تنها زمانی می تواند ایجاد شود که انسان فارغ از ظواهر و نمودهای شهری نوین در موقعیتی چهره به چهره با دیگران به تعامل فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و زیستی رسیده باشد، افزایش تعاملات اجتماعی از پیامدهای ایجاد وجوه مشترک میان افراد است. فعالیت های اجتماعی زمانی اتفاق می افتند که مردم در فضاهای مشترک تردد کنند. در این مقاله عوامل اصلی مؤثر بر افزایش تعاملات اجتماعی در طراحی فضای باز یک مجموعه مسکونی بیان، دسته بندی و بررسی می شود. گرچه بررسی و تحلیل هر یک ازاین عوامل نیازمند بحثی طولانی است. توجه دادن به هر یک از آنها و تبیین رابطه بین آنها می تواند رهگشای بحث های تفصیلی و دقیق تر بعدی باشد. این مقاله به جستجوی پیرامون معیارهای ساختاری فضای باز مجموعه های مسکونی با هدف افزایش تعاملات اجتماعی می پردازد و به منظور دستیابی به این معیارها از اندیشه های صاحبنظران استفاده، در نهایت نظرات آنها با یکدیگر مقایسه و معیارهای عمومی ساختار فضای باز مجموعه های مسکونی با هدف افزایش تعاملات اجتماعی را منتج می نماید. روش پژوهش در مقاله پیش رو تحلیلی- استنتاجی است و در این راستا از مرور معتبرترین منابع پیرامون موضوع استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

تعامل اجتماعی ، فضای عمومی ، حیات جمعی ، رضایتمندی شهروندی ، فعالیت اجتماعی