اصول طراحی فضای شهری مبتنی بر ارتفاء تعاملات اجتماعی

در طول تاریخ، انسان ها همواره با ایجاد فضاهایی در شهر، نیاز ذاتی خود به برقراری روابط اجتماعی را برآورده کرده اند. ساختارهایی که از نظر اجتماعی فعال بوده و امکان ارتباط چهره به چهره انسانی در درون جامعه شهری و در کالبد سازمانیافته را فراهم آورده اند. وابستگی و استفاده روزافزون از خودرو، بزرگراه ها، معابر و پارکینگ ها به عنوان فضاهای عمومی بر شهر مسلط شده و معنای فرهنگی و هدف انسانی فضاهای شهری را تحت تدثیر قرار داده اند. مفهوم اجتماعی خیابان کمرنگ شده و به جای افراد پیاده، وسایل نقلیه در این فضا جای گرفته اند. طراحی بزگراه ها، فضای وسیع و بدون شکل ایجاد کرده که نتیجه آن ایجاد سطح وسیعی از فضاهای خالی و ملال آور همراه با آسیب های اجتماعی است. فضاهای شهری بخشی از فضاهای باز و عمومی شهرها هستند که به نوعی تبلور ماهیت زندگی جمعی می باشند. یعنی جایی که شهروندان در آن حضور دارند. ازمعمول ترین فضاهای شهری پرچاذبه در مراکز شهرهای ایران، بازار و میدان های سنتی هستند که در آن پیوستگی و نحوه محصور کردن فضاها، سادگی شکل، حفظ تناسبات، تقارن، هنر پیوند تقاطع ها، مقیاس انسانی و حفظ عابران در مقابل شرایط نامساعد اقلیمی، محیطی امن و دلپذیر برای حضور انسان فراهم آورده است. هدف از این پژوهش ایجاد خلاقیت پذیری محیط فضای شهری برای استفاده شهروندان در جهت ارتقاء روابط اجتماعی آنان است.

کلیدواژه ها:

روابط اجتماعی ، فضاهای شهری ، بازار ، میدان سنتی ، خلاقیت پذیری محیط