آموزش مباحث پایداری زیست محیطی در دروس پایه ی دانشجویان رشته ی معماری با بهره گیری از روش های آموزش کوتاه مدت

آموزش معماری در هر دوره مبتنی بر نیاز به تعامل فارغ التحصیلان با مسائل روز در حال تغییر، و تدقیق بر روی مسائل و راهکارهای موجود در شیوه ی آموزشی می باشد. برخورداری از این دغدغه در هر نهاد آموزشی یکی از مصادیق جهت شناسایی کیفیت آموزشی آن نهاد به شمار می آید. در حال حاضر بعد از گذشت نزدیک به دو دهه از آخرین مصوبه در خصوص شرح دروس رشته ی معماری، ویرایشی صورت نگرفته است که این موضوع در کنار ایده آل نگری های موجود در این شرح دروس و همچنین عدم بازرسی بر نحوه ی انجام آن، به روندی فرسایشی منجر شده و نتیجه ی آن تربیت مدرسینی برای دهه های آینده با معیاری نادرست در سیستم آموزشی می باشد. از سویی دیگر، بی توجهی به معمای پایدار در فرآیند آموزش دانشجویان معماری کشور به عنوان رویکردی بدون تردید، با توجه به فرسایش زیست محیطی و بنیان های اجتماعی و اقتصادی در دو قرن گذشته، می تواند صدمات جبران ناپذیری را سبب شود. بر این اساس نیاز بهتدقیق بر شرح دروس موجود و چیدمان استراتژی های مناسب چهارچوب طرح حاضر می تواند تا حد زیادی این م وضوع را کم رنگ نماید. این مهم از دو جهت می بایست صورت پذیرد: اول تدقیق بر روی ضعف ها و حفره های شرح دروس فعلی که روندی مناسب را در نگاه اول نمایش می دهد، دوم تعریف و آزمایش روشی در آن چهارچوب که بتواند مسئله را برای دانشجویان بازگو نماید. در این راستا این مقاله سعی دارد در تلاشی گام به گام، ضمن ثابت تصور نمودن شرح دروس جاری در دو دهه ی اخیر، به بررسی فضایی جهت تزریق ایده ی آموزشی خود با درجه ی پاسخگویی مطمئن تری بپردازد. بر این اساس، این مقاله با روش استدلال منطقی و ابزار مشاهده و مصاحبه از دانشجویان و اساتید این حوزه، ابتدا به بررسی نقاط ضعف پرداخته و در ادامه به معرفی شیوه ی آموزشی خود، یعنی ارائه ی مباحث با منطق یاده و بدون وابستگی به ارائه ی کامل دروس تئوری نیمسال های پایانی دوره ی تحصیلی و تعریف مسائل در دروس پایه ی دورده کارشناسی، همچون مقدمات طراحی معماری 1 و 2 انجامیده و بررسی دستاورد آن را پس از گذشت یکنیمسال تحصیلی مورد سئوال قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، طراحی اقلیمی ، دوره کارشناسی ، دروس پایه ، معماری پایدار