تحلیل زیباشناسانه ی تزئینات و کاشی کاری مساجد دوره صوفی در اصفهان (نمونه موردی: مساجد شیخ لطف الله، چهارباغ و شاه اصفهان)

حجم مباحث فلسفی مربوط در هنر و زیبایی شناسی در میراث فکری و فلسفی اسلامی اندک است. بسیاری از حکمای اسلامی از حد فن شعر ارسطو و افلاطون فراتر نرفته اند. هنر اسلامی نتیجه گسترش اسلام و تاسیس تمدن بزرگ اسلامی است. هنر اسلامی دستاورد مشترک تمام ملل اسلامی است که سهم مشارکت بعضی مانند ایرانیان بسیار شگرف بوده است. هنر این ملل نتیجه حضور سنن و دلبستگی های قومی و همچنین روح تعالیم اسلامی است. همچنین زیبایی شناسی هنر اسلامی محصول غور و تفحص علما و فلاسفه اسلامی و مهمتر از آن درک شهودی آن می باشد. زیبایی جاذبه ای است ازلی که هنر پل ارتباط بین آن و انسان است. درک زیبایی موهبتی است الهی و پایگاهی ذهنی که به عینیت می انجامد؛ و هنر بدون آن کالبدی است بی روح و خالی از جاذبه. در این مقاله نسبت بین فلسفه و هنر و نیز حکمت و زیبایی شناسی هنر اسلامی بررسی می شود و بنیان های نظری آن از دیدگاه حکیمان ایرانی تبیین می گردد و در نهایت به بررسی زیبایی در معماری که آمیزه ای از تمام هنرهاست. در قالب هر گونه گرایشی (از سنت گرایی گرفته تا واقع گرایی و نوگرایی) پرداخته و به مؤلفه های نقد آن بر پایه مؤلفه های شناخته شده اشاره می شود.

کلیدواژه ها:

دوره ی صفوی ، مساجد ، کاشی کاری ، تحلیل زیباشناسانه