نحوه ی رفتار متقابل یک شهر با انسان و طبیعت او در راستای اعتدال و اعتلای انسانی و پایداری (پویایی و مانایی) شهر، مطالعه موردی بافت کهن کاشان

کاشان به عنوان یکی از قدیمی ترین سکونتگاه های انسان، از ابتدای شکل گیری، گرچه با حوادث بسیاری دست و پنجه نرم کرده، اما نظام و حرمت زندگی خویش را به گونه ای پاسداری نموده است که طبیعت و زندگی همنشینی صحیحی را سامان داده اند. همین حکایت ها، تجربه ی بودن و زندگی جمعی همراه با فرهنگ برخاسته از بوم را به آنها آموخته است و بدین ترتیب از کاشان مجموعه ی زیستی ای پدید آورده است که همسازی طبیعت و انسان را به کار گرفته است تا اجتماع ریستی ای پدید آورد که نه تنها در پیوستگی با هم و سرزمین خویش هستند، بلکه به همراهی و همسازی برای رسش به تعالی از جنبه های مختلف نیز سامان داده است. علاوه بر اینها کاشان نظامی شده است از سیستم اجتماعی بزرگتری به نام ایران و در پهنه ی زیستی خود با تأثیر و تأثر متقابل و همراه با حرمت توانسته است سازمان زندگی خود را قوام بخشد. آنچه شهر کاشان را پایدار نگه می دارد، تأثیر گرفتن از نظم اقلیم، به کاربستنش در زندگی و بجا و میزان اثر گذاشتن بر آن، در راستای اعتلای زیستی است. این مقاله به روش توصیفی- تاریخی به بررسی شاخصه ها و مشخصه های مانا و پویای شهر کاشان و تأثیر آنها بر شهر و نهایتاً نوع همسازی اجتماعی، اقلیمی و فرهنگی شهر پرداخته و بدین شکل سعی دارد تا آنچه را که منجر به پایداری (مانایی و پویایی) شهر در سیر تاریخی در حوزه های اقلیمی و زیست محیطی، فرهنگی و اجتماعی شده است را ذکر نماید.

کلیدواژه ها:

شاخصه ها و مشخصه های (پایداری) مانا و پویا ، همسازی زندگی انسان و طبیعت ، اعتلای زیستی ، بافت کاشان