تاثیر خانواده درمانی ستیر بر صمیمیت زوج ها: رویکرد آزمون فرضیه های فازی مبتنی بر پاسخ های کلامی

در این مقاله، تاثیر خانواده درمانی ستیر بر صمیمیت زوج ها براساس اطلاعات فازی و با استفاده از روش آزمون فرضیه های فازی بررسی شده است. در این پژوهش، از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری متشکل از کلیه زوج های داوطلب شهر قزوین بود. نمونه شامل 16 زوج در گروه آزمایش و کنترل بودند که به روش نمونه گیری داوطلبانه با جایگزینی تصادفی انتخاب شدند. پس از ریزش اولیه 6 زوج در گروه آزمایش و 6 زوج در گروه کنترل تا پایان پژوهش حضور داشتند. گروه آزمایش در 6 جلسه مشاوره گروهی به شیوه خانواده درمانی ستیر شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل تحت هیچ مداخله ای قرار نگرفت. ابزار پژوهش مقیاس صمیمیت واکر و تامپسون بود که زوج های هر دو گروه در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون آن را تکمیل کردند. نتایج آزمون t فازی نشان داد که، در سطح معناداری 0/05، میزان صمیمیت زوج ها در جامعه تحت بررسی با درجه اطمینان 0/99 تقریبا مطلوب می باشد. همچنین، در سطح اطمینان 0/95، نتایج حاکی از این است که خانواده درمانی کوتاه مدت ستیر برصمیمیت زوج ها در گروه نمونه با درجه اطمینان 0/63 موثر بوده است.

کلیدواژه ها:

خانواده درمانی ستیر ، صمیمیت ، آزمون فرضیه ، فرضیه فازی ، پاسخ کلامی