اثربخشی آموزش گروهی مولفههای واقعیت درمانی بر نیازهای همدلی و صمیمیت زنان دارای همسر پیمانشکن

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر بخشی آموزش گروهی مولفه واقعیت درمانی بر همدلی و صمیمیت زنان دارای همسر پیمانشکن بود. روش پژوهش شبه آزمایشی،همراه با گروه گواه بود، جامعه آماری در این پژوهش شامل 60 زن متاهل ساکن منطقه 2 تهران بودند، که مورد پیمانشکنی همسران خود قرار گرفته، و به سرای محله ایوانک مراجعه کرده بودند. تعداد 30 نفر که دارای ملاکهای ورود به پژوهش بودند، از میان آنها انتخاب و به صورت تصادفی دردو گروه 15 نفره گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزارهای بکار گرفته شده در این پژوهش، پرسشنامه صمیمیت باگاروزی, پرسشنامه همدلی زوجین استیفن و پرسشنامه خیانت مارک واتلی بود. پس از اجرای پیش آزمون توسط هر دو گروه آزمایش و گواه، فقط گروه آزمایش در 10 جلسه آموزشی مهارتهایی برای ازدواج بدون شکست و همچنین 8 درس برای ازدواج موفق و همچنین هشت درس مولفه صمیمیت به زنان متاهلی که مورد پیمانشکنی مردان قرار گرفته بودند شرکت کردند. در پایان دوره آموزشی و هم چنین بعد از دو ماه پیگیری، هر دو گروه گواه و آزمایش به پرسشنامههای پژوهش پاسخ دادند. نتایج حاکی از آن بود که زوجهای گروه آزمایش در هر سه متغییر نسبت به گروه گواه تغییر معناداری را نشان دادند و دو متغییر صمیمیت و همدلی افزایش، و پیمانشکنی کاهش پیدا کرده است.

کلیدواژه ها:

مولفه واقعیتدرمانی ، نگرش صمیمانه ، همدلی ، پیمانشکنی