بررسی نماد در شعر سیمین بهبهانی

شعر نمادین یا سمبولیک از جریان های مهم شعر معاصر است. به نظر بسیاری از منتقدان و نظریه پردازان، از عوامل گرایش شاعران معاصر به شعر نمادین و سمبولیک تغییر فضای سیاسی و اجتماعی جامعه و اختناق و خفقان شدید نظام مستبد حاکم بر آن است. شعر سیمین، هم به لحاظ مضمون هم به لحاظ فرم، در ادبیات معاصر ایران، جایگاه ویژه ای دارد. غزل، که سنتی ترین قالب شعر شاعران ایران است، دست مایه اصلی هنر شاعری سیمین است. او در این زمینه به کامیابی فوق العاده ای رسیده است که او را، به حق، نماینده غزل نو معاصر می شناسند. این نوع غزل تحت تاثیر شعر نو به وجود آمده است و از امکانات شعر نو، چه از نظر زبان و چه از نظر مضمون، استفاده کرده است. یکی از ویژگی های شعر سیمین خصوصا از دهه چهل به بعد نمادپردازی های اوست. نمادهای سیمین در دو نوع اقتباسی و ابداعی شکل گرفته است. نماد کولی که نمادی است از من شاعر و نوع زن ایرانی از شاخص ترین نمادهای ابداعی شعر اوست که مجموعه دشت ارژن را به خود اختصاص داده است. نمادهای دیگر اشعار سیمین شامل نمادهای اسطورهای از قبیل رستم و سیمرغ و سهراب و سیاوش و ... است. همچنین نمادهای مورد استفاده نیما، اخوان، ابتهاج، شاملو و دیگران در اشعار سیمین دیده می شود. این نمادها عبارتند از شب و روز و تاریکی و باد و آفتاب و خار. در این پژوهش نمادهای اشعار سیمین بهبهانی به عنوان یکی از هنرهای بلاغی او مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

نمادهای اسطوره ای ، نمادهای نیمایی ، سیمین بهبهانی ، غزل نیوکلاسیک