مروری بر توپولوژی های شبکه های نوری بر روی تراشه و انتخاب بهترین ساختار بر مبنای اهداف کاربردی سیستم

همراه با پیشرفت در تکنولوژی مدارات مجتمع و ادوات نیمه هادی، تعداد هسته های IP ای که می تواند در یک تراشه تجمع یابند، بیشتر و بیشتر شده است. سیستم بر روی تراشه (SOC)، متشکل از صدها عنصر پردازنده است، در حالیکه روند طراحی در تولیدهای بعدی به سمت تجمع هزاران عنصر پردازنده است، و بدین ترتیب بهمنظور انجام مخابرات با توان سرعتی بالا،به اتصالاتی با بازدهی و کارایی بالا نیاز است. شیوه استفاده از اتصالات گذرگاهی (BUS) مرسوم در سیستم بر روی تراشه (SOC)، نمی تواند الزامات افزایش کارایی سیستم چند پردازشگر بر روی تراشه (MPSOC) را برآورده نماید. در حالیکه، استفاده از شبکه بر روی تراشه (NOC) کارایی و عملکرد ارتباطی هسته های IP را ارتقاء بخشیده است، لیکن کاربرد اتصالات فلزی معمول در NOC، امکان دستیابی به ارتقاء و اصلاح بیشتر را محدود نموده است. با تکامل تکنولوژی قطعات نوری مجتمع و پیشروی به سمت استفاده از اتصالات نوری، آینده ای نوید بخش برای تراشه فراهم گردیده است. لذا تعریف معماری های جدید با اخذ مزیتاتصالات نوری، به منظور افزایش پهنای باند، افزایش ایمنی نسبت به نویزهای الکترومغناطیس،کاهش تأخیر و کاهش توان مصرفی، امروزه بعنوان یک موضوع کلیدی برای طراحان MPSOC مطرح است. در این مقاله برخی از توپولوژی ها و ساختارهای عملیاتی گوناگون تکنولوژی شبکه های نوری ، به تفکیک مورد بررسی و تحلیل قرار خواهد گرفت.

کلیدواژه ها:

شبکه بر روی تراشه ، اتصالات نوری ، توپولوژی ، افزایش کارایی