نقش خودکارآمدی و سلامت عمومی دانشجویان در کاهش آسیب های اجتماعی

تحقیق حاضر با هدف بررسی نقش خوکارآمدی و سلامت عمومی دانشجویان در کاهش آسیبهای اجتماعی انجام شده است. جامعه آماری شامل دانشجویان دختر و پسر دانشگاه های استان البرز بوده که حجم نمونه به روش تصادفی ساده و بر اساس فرمول کوکران برابر 300 نفر میباشد. ابزار تحقیق شامل دو پرسشنامه GHQ با تعداد 28 سوال برای سنجش و ارزیابی میزان سلامت عمومی و پرسشنامه استاندارد شرر با تعداد 17 سوال برای سنجش متغیر خودکارآمدی میباشد. پایایی پرسشنامه خودکارآمدی با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ برابر 0,893 و پرسشنامه سلامت عمومی 0,841 به دست آمده است. برای بررسی نرمال بودن متغیرها با تحلیل عاملی بر اساس ماتریس همبستگی با استفاده از آزمون کولموگروف- اسمیرنوف استفاده شد. بهمنظور تجزیه و تحلیل فرضیه ها از آزمون t و روش آماری تحلیل واریانس ANOVA و برای سنجش و آزمون معنی داری رابطه متغیرها و فرضیه های تحقیق از نرمافزار SPSS و آزمون t و آزمون میانگین رابطه با محاسبه خطای معیار میانگین، انحراف معیار و میانگین استفاده شده است.از تجزیه و تحلیل یافته ها نتیجه میگیریم بین سلامت عمومی و خودکارآمدی دانشجویان با کاهش آسیبهای اجتماعی رابطه معنیدار وجود دارد (P<0/01) بنابراین فرضیه تحقیق تایید میشود. بنابراین پیشنهاد میشود با تقویت و گسترش برنامه های فرهنگی، اعتقادی، سرگرمی، تفریحی، بهداشتی و آموزش مهارت زندگی تاثیر بسزایی در ارتقای سلامت عمومی و خودکارآمدی دانشجویان در راستای کاهش آسیبهای اجتماعی با مشارکت دانشگاه ها و نیروی انتظامی انجام شود.

کلیدواژه ها:

آسیب های اجتماعی ، دانشجویان ، سلامت عمومی ، خودکارآمدی