رابطه مهارت های اجتماعی با یادگیری خود راهبر دانش آموزان پایه هفتم منطقه درودزن

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه مهارت های اجتماعی با انگیزه پیشرفت تحصیلی و یادگیری خودراهبر دانش آموزان بود. روش پژوهش از نوع همبستگی و روش نمونه گیری ، خوشه ای تک مرحله ای بود که جامعه آماری 306 نفر ونمونه 118 نفر انتخاب شد .ابزار جمع آوری اطلاعات در این پژوهش شامل پرسشنامه یادگیری خودراهبر فیشر و همکاران و پرسشنامه مهارت های اجتماعی نوجوانان ( TIss ) ایندربیتزن و فوستر استفاده شد.برای تجزیه و تحلیل داده ها در سطح توصیفی میانگین و انحراف معیار متغیرهای پژوهش و در سطح استنباطی از آزمون معنیداری ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون چند متغیره به شیوه همزمان استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که : بین رفتارهای اجتماعی مطلوب و رفتارهای غیر اجتماعی با یادگیری خود راهبر رابطه معنادار وجود ندارد. بین رفتارهای اجتماعی مطلوب و یادگیری خودراهبر رابطه خطی معنیدار وجود دارد و رفتارهای اجتماعی مطلوب به طور معنیدار قادر به پیشبینی یادگیری خودراهبر می باشند.

کلیدواژه ها:

مهارت های اجتماعی ، یادگیری خودراهبر ، جامعه آماری.