مقایسه اثر پروتکل های مختلف درمان بالیزر دایود 940 نانومتر در درمان حساسیت عاجی

مقدمه: افزایش حساسیت عاجی، پاسخ غیر عادی عاج عریان زنده به تحریکات حرارتی، شیمیایی یا لمسی می باشد. درد با منشاء عاجی، تیز، لوکالیزه و کوتاه مدت است. روش های مختلفی برای درمان افزایش حساسیت عاجی گزارش شده است که هیچ کدام موفقیت کاملی نداشته اند. ازجمله درمان های رایج برای افزایش حساسیت عاجی ، کاربرد عوامل حساسیت زدا می باشد. اخیرا استفاده از انواع مختلف لیزر نیز در درمان افزایش حساسیت عاجی پیشنهاد شده است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه پروتکل های مختلف لیزر دیود 940 نانومتر در درمان افزایش حساسیت عاجی می باشد.روش تحقیق: این مطالعه با طراحی کارآزمایی بالینی دوسوکور و بصورتSplit mouth بر روی 92دندان اینسایزور و پره مولر که دارای حساسیت عاجی بودند، انجام شد. نمونه ها به طورتصادفی به چهار گروه تقسیم شده و تحت درمان قرار گرفتند. گروه 1) یک بار تابش 2) دو بار تابش 3)سه بار تابش 4) پلاسبو. درمان در گروه های یک بار ،دوبار و سه بار با استفاده از لیزر دیود nm940 با طول موج پیوسته به مدت 60 ثانیه و توانw 5/1با بازه ها ی زمانی یک هفته انجام شد. در گروه چهارم از نورراهنما به عنوان پلاسبو لیزر استفاده شد. در کلیه گروه ها جهت ارزیابی میزان حساسیت عاجی با استفاده از روش Visual Analog Scale (VAS)، قبل از مداخله و بلافاصله (روز0)و 60،30،14،7روز بعد از آخرین تابش، ارزیابی و در نرم افزار SPSS 23 ثبت شد. نتایج این تحقیق با استفاده از آزمون هایnon-parametric ( kruskal –wallisو Freidman ) آنالیز شد. یافته ها: در کلیه گروه ها (کاربرد لیزر و پلاسبو)کاهش معناداری در میزان حساسیت عاجی گزارش شد. .تفاوت آماری معناداری در کاهش مقادیر VAS بین چهارگروه قبل از مداخله و در زمان های 0،7،14،30،60بعد از پایان تابش لیزر مشاهده نشد (5 0/0 p ≥).نتیجه گیری: یک بار تابش لیزرروش درمانی موثری جهت کاهش حساسیت دندانی می باشد. ولی توالی های بیشتر تابش لیزر در بهبود نتایج موثر نمی باشد.جهت ارزیابی اثر بخشی تکرار دفعات لیزر و placebo effect به مطالعات طولانی مدتتری نیاز می باشد.

کلیدواژه ها:

افزایش حساسیت عاجی ، لیزر دیود ، پلاسبو