اثر بخشی درمان مبتنی بر دلبستگی بر احساس تنهایی و طرحواره طرد دانش آموزان

پژوهش حاضر را با هدف تعیین اثر بخشی درمان مبتنی بر دلبستگی بر احساس تنهایی و طرحواره طرد دانش آموزان دختربود. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان –مقطع دبیرستان در شهر خرم آباد که در سال تحصیلی 1395-1394 مشغول تحصیل بودند و نمونه شامل 24 دانش آموز که به صورت غربالگری انتخاب شدند و به صورت تصادفی ساده در دو گروه 12 نفره گمارش شدند .گروه آزمایش جلسات درمانیرا طی سه ماه و طی ده جلسه گذراند و کلیه شرکت کنندگان به دو پرسشنامه احساس تنهایی و طرحواره طرد در دومرحله پیش آزمون و پس آزمون پاسخ دادند تحلیل داده در دو سطح آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی(آزمون کوواریانس) با نرم افزار spss ویرایش 22 انجام شد نتایج آزمون کوواریانس نشان داد که درمان مبتنی بر دلبسنتگیبر احساس تنهایی و طرحواره طرد موثر بوده است. درمان مبتنی بر دلبستگی بر احساس تنهایی بیشترین تاثیر را داشت.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر دلبستگی ، طرحواره طرد ، احساس تنهایی