بررسی فرزند و پروری و اضطراب جدایی نوجوانان

روان شناسان رشد همواره علاقه مند بوده اند که چگونگی تاثیر روش های تربیتی والدین را بر رشد قابلیت های اجتماعی کودکان مطالعه و بررسی نمایند. یکی از مهم ترین مباحث در این حوزه (فرزندپروری) نامیده می شود ( دارلینگ و استینبرگ ، 1993 ).شیوه های فرزند پروری به روش هایی اطلاق می شود که والدین در برخورد با فرزندان خود اعمال می کند که می توانند در رشد و تکامل فرد در دوران کودکی و خصایص بعدی شخصیت وی تاثیر فراوان و عمیقی داشته باشد.(شعاری نژاد، 1376) این روش ها با توجه به دو بعد کنترل و مهروزی به چهار دسته مقتدرانه، مستبدانه، سهل انگار، بی تفاوت دسته بندی می شود. شیوه های والدینی الگوهای نگرشی – رفتاری است که والدین برای تربیت کودکان خود بکار می بندند.(دارلینگ و استینبرگ ، 1993) موضوع ارتباط والدین و فرزندان سال ها نظر صاحب نظران و متخصصان تعلیم و تربیت را به خود جلب کرده است. خانواده نخستین پایگاه تربیتی و قطعا اولین و مهم ترین کانون پرورش صحیح، احیاء و شکوفایی استعدادهای کودکان است. بخش عمده ای از پرورش صحیح عقل و عاطفه که پایه اساسی سعادت انسان را تشکیل می دهد بر عهده والدین می باشد که باید از کودکی شروع شود (میرزایی و همکاران ، 1388 ) . همچنین رابطه والد -فرزندی یک رابطه مهم و حیاتی برای ایجاد امنیت و عشق است.رابطه والدین و فرزندان نخستین معرف دنیای ارتباطات برای کودک می باشد که احساس عشق، صمیمیت و امنیت به طور مستقیم ریشه در این روابط دارد( کمز -هولت، 2012)

کلیدواژه ها:

شیوه ی فرزند پروری ، اضطراب جدایی ، ارتباط والدین