ارتباط گردشگری فرهنگی و تاریخی با معماری سبک اصفهانی

مهمترین عامل گردشگری فرهنگی – تاریخی معماری است. معماری از دو طریق با گردشگری در ارتباط است. اول به عنوان عناصر اولیه (میراث فرهنگی – تاریخی) دوم، از طریق عناصر ثانویه (ساخت تاسیسات و تسهیلات). در این رابطه بررسی سبک های معماری ایرانی در شناخت جاذبه های فرهنگی – تاریخی امری اجتناب پذیر است. از جمله سبک های ایرانی سبک اصفهانی می باشد، که به دو دوره تقسیم می شود: دوره اول، سلسله صفوی و زندیه را شامل می شود و دوره دوم (شیوه شیراز) که از زمان کریم خان زند آغاز شده و تا پایان حکومت محمد شاه قاجار ادامه می یابد. خاستگاه این سبک در آذربایجان بوده و در دوره صفوی گسترش یافته است. اوج شکوفایی آن در دوره شاه عباس دوم می باشد.آثار برجای مانده این سبک را در شهرهایی نظیر کرمان، کرمانشاه، قزوین و بخصوص اصفهان شاهد هستیم. معماری سبک اصفهانی نقش مهمی در ادراک گردشگران اروپایی از مقصد ایران دارد. هدف این مقاله، بررسی معماری سبک اصفهانی و ارتباط آن با گردشگری فرهنگی – تاریخی با استفاده از روش کتابخانه ای – اسنادی است.

کلیدواژه ها:

معماری ، صنعت گردشگری ، گردشگری فرهنگی - تاریخی ، سبک اصفهانی ، آموزه های مکتب الهی اصفهانی