معماری پایدار، پاسخ سازنده در تقابل آسیب های زیست محیطی گردشگری و نیازهای گردشگران

در این مقاله راهکارهای حاصله از معماری پایدار برای ارتقا سطح پاسخگویی به نیازهای گردشگران و ممانعت از آسیب های زیست محیطی گردشگری ارائه می شود. گردشگری به عنوانی صنعتی واسطه میان انسان و محیط زیست همواره نیاز به راهکارهایی دارد که دو کفه ترازوی انسان و محیط زیست را در تعادل حفظ کند به نحوی که هم نیاز گردشگر به بهترین وجه تامین شود و هم محیط زیست در بهترین کیفیت، حفظ شده و به زندگی خود ادامه دهد. پژوهش حاضر به گونه تحلیلی و تطبیقی در تلاش است تا با مطالعات خصوصیات ویژه گردشگری، ویژگی هایی را که امکان آسیب رسانی به محیط زیست را دارند، شناسایی کند و با بررسی آسیب های حاصله و گونه بندی آنها بالاخص از جنبه زیست محیطی، راهکارهایی را برای جلوگیری از این آسیب ها و به حداقل رساندن آنها پیشنهاد دهد، هدف نویسنده این است که راهکارهای ارائه شده علاوه بر حل مشکلات زیست محیطی گردشگری، پاره ای از نیازهای جامعه گردشگران را نیز رفع سازند. در این حیطه با سوق دادن معماری به عنوان نیازی پایه در صنعت گردشگری به سمت پایداری، راهکارهایی وابسته به معماری پایدار برای حل نیازهای گردشگران و مشکلات زیست محیطی منطقه گردشگری ارائه شده است. در این پژوهش ابتدا به بررسی پایداری و تعاریف آن پرداخته شده، سپس معماری پایدار و شاخصه های اصلی آن ارائه شده و خصوصیات و ویژگی های صنعت گردشگری مورد بررسی قرار گرفته و با تطبیق شاخصه های زیست محیطی و خصوصیات گردشگری، آسیب های زیست محیطی گردشگری استخراج و مشخص می گردد که هر ویژگی گردشگری چه آسیب هایی را بر پیکره زیست بوم وارد می کند و در نهایت راهکارهایی از معماری پایدار برای رفع این آسیب ها ارائه می شود. به عنوان نتیجه می توان گفت آسیب سازترین خصوصیت گردشگری در حیطه زیست محیطی ظرفیت پذیرش است که با استفاده ازمواد، مصالح و انرژی های بومی و تجدیدپذیر و اولویت بندی کاربری ها و استفاده حداکثر از پتانسیل های طبیعی به نحوی که قابلیت استفاده مجدد را دارا باشند از مهمترین راهکارهای معماری پایدار برای مدیریت آسیب های زیست محیطی گردشگری است.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، معماری پایدار ، آسیب زیست محیطی ، انرژی تجدیدپذیر ، نیاز گردشگر ، ظرفیت پذیرش