نقدی بر نقش دانش بومی در کشاورزی پایدار با تأکید بر رسالت مکتب آموزشی ترویج

اخیراً توجه کافی و لازم به آداب و سنن و رفتارهای موجود در جامعه کشاورزی و روستایی که در اصطلاح "دانش بومی" یا "علم محلی" خلاصه میشود، به عنوان یکی از راهکارهای عمدهی نیل به توسعه پایدار کشاورزی مطرح شده است. از طرف دیگر، در دههی اخیر صاحبنظران دانش رسمی به سمت دانش بومی گرویده اند. این در حالی است کهماهیت و منشأ دانش بومی هماهنگی خاصی را با نقش مکتب آموزشی ترویج دارا میباشد. در این راستا، هدف این مطالعه نقدی بر نق ش دانش بومی در کشاورز پایدار با تأکید بر رسالت مکتب آموزشی ترویج کشاورزی است. روش تحقیق مورد استفاده در این مطالعه از نوع اسنادی و کتابخانهای بوده است. یافته ها نشان میدهد دانش بومی (علم محلی) کشاورزان و روستاییان شامل سه نوع و بعد از دانش است که که عبارتند از: دانش آگاهی، دانش بینشی و دانش رفتاری. چون یکی از رسالتهای مکتب آموزشی ترویج نیز تغییر در دانش، بینش و مهارت کشاورزان است، بنابراین ترویج کشاورزی نقش بسزایی هم در حفظ و احترام به دانش بومی و محلی کشاورزان دارد و هم اینکه از این طریق میتواند به هدف دستیابی به کشاورزی پایدار با حفظ ارزشها و رفتارهای محلی کمک کند.

کلیدواژه ها:

دانش بومی ، کشاورزی پایدار ، مکتب آموزشی ترویج