بسط مدل تعلق به مکان، بازیابی هویت معماری و شهری

نگرشهای بی اصالت به مکان و بی محتوایی ساختارهای معماری و شهرسازی کنونی ماراتسخیر نموده اند درعصرحاضر مکانهایی که امکان سکنی گزیدن نمی دهندرو به افزایش است وانسانها روزبروز بامحیطی که درآن زندگی میکنند بیگانه تر میشوند عدم وجود احساس وابستگی و تعلق درادمی عملکردوفعالیت اورا تحت تاثیر قرارداده و منجر به ایجاداضطراب ومشکلاتروحی درمیان افراد ج امعه میشود موضوعی که امروزه درروند طراحی معماری کمتر دغدغه طراحان می باشد ازانجایی که حس تعلق به مکان پایه های اولیه تعریف هویت آن میباشد دراین مقاله به بررسی مفاهیم مربوط به حس تعلق به مکان می پردازیم پرسشی که مطرح میشود این است که هنگام طراحی یک مکان یعنی زمانی که هیچ گونه خاطره و ذهنیتی ازآن وجود ندارد پرداختن به چه پارامترهایی میتواند برای ایجادحس تعلق درمخاطب تعیین کننده باشد؟چگونه تزریق بوم وهویت منطقه ای به مفاهیم میتواند معماری منطقه را به پدیده ای جهانی سوق دهد؟ درهمین راستا ابتدا معانی و مفاهیم پیرامون طراحی مکان مورد بررسی قرارمیگیرد ومدلی درمورد طراحی مکان ارایه میشود 4فاکتورتفکیک ناپذیر این مدل راتعریف میکنند شخص زمان ومکان و عملکرد درنهایت روشهای ایجادحس تعلق براساس همین 4فاکتور ارایه خواهد شد

کلیدواژه ها:

هویت معاصر ، بوم ، حس مکان ، پدیده ی جهانی ، حس تعلق