بررسی حساسیت واحدهای زمینشناسی نسبت به فرسایش بادی و نقش آن در تشدید بیابان زایی

واحدهای موجود در این حوزه از لحاظ حساسیت سنگ ها نسبت به فرسایش بادی عمدتاً در رده های زیاد وخیلی زیاد جای می گیرند و همین فرسایش پذیری زیاد واحدهای زمین شناسی از یک سو و از سوی دیگر وجود رسوبات دانه ریز و گچ و املاح دیگر در رسوبات نئوژن موجب تشکیل کفه های رسی و نیز افزایش درجه شوری آبها شده و بدین ترتیب شرایط زمین شناسی و ویژگی های لیتولوژیکی بر تشدید پدیده بیاببان زایی درامیرآباد جاجرم موثر بوده اند. هر چند وجود ماسه سنگ وکنگلومرا در رسوبات نئوژن و نهشته های رسی کواترنر قابلیت هایی چون بهبود نسبی بافت خاک در برخی از نقاط ویا امکان شیار زنی و بذر پاشی گونه های شور پسند ومقاوم به خشکی را دارند . اما دارای محدودیت های زیادی مانند کاهش کیفیت منابع آب و خاک (افزایش شوری آب وخاک )، بافت سنگین در رس ها و نهایتاً حساسیت زیاد نسبت به فرسایش و تشدید پدیده های بیابانی، می باشند. جدول سه رخساره پهنه های پف کرده نمکی، کفه رسی و اراضی زراعی دارای حساسیت خیلی زیا به فرسایش بادی می باشند. املاح و و نمک حاصل از تخریب لایه های میوسن به صورت محلول و یا معلق در سیلاب ها حمل شده و در نیمه جنوبی دشت و بویژه نزدیکی کال شورجاجرم رسوب کرده اند و موجب تشکیل رخساره های تیپ کویری در این مناطق شده اند.

کلیدواژه ها:

واحد زمین شناسی ، فرسایش بادی ، بیابان زایی ، رخساره