بررسی پتانسیلهای اکوتوریسم مناطق کویری و بیابانی (مطالعه موردی:استان سمنان)

اکوتوریسم پدیده ای نسبتا تازه درصنعت گردشگری است که تنها بخشی از کل این صنعت را تشکیل می دهدوبسیاری ازکشورهای جهان را بر آن داشته است که سرمایه گذاری های عمده ای رابه این بخش، به لحاظ درآمدزایی فراوان آن،اختصاص دهند. این شکل از گردشگری فعالیتهای فراغتی انسان راعمدتا در طبیعت امکان پذیر می سازدوموجب افزایش وقدردانی عمیق تر آنان از طبیعت می شودکه درنهایت حسحفاظت وحراست از محیطهای طبیعی را در آنها بر می انگیزد.آنچه که در این نوع گردشگری اهمیت دارد موضوع پایداری است، زیرا صنعت گردشگری بدون برنامه ریزی دقیق وتوجه بهقابلیتهای بوم شناختی، محلی، فرهنگی واجتماعی، مشکلاتی را برای هر منطقه در پی خواهد داشت. از مهمترین جاذبه های طبیعی، مناطق بیابانی وکویری هستندکه حدود یک سوم مساحت کشور را به خود اختصاص داده اند. وجود چنینوسعتی از نواحی خشک، لزوم توجه به پتانسیل های مناطق مذکور رادر زمینه صنعت اکوتوریسم وژئوتوریسم، به ویژه در استان سمنان که در مرکز ایران ودر مسیر مسافران برای رسیدن به مشهد قرار دارد، ضروری می سازد. بنابراین در پژوهش حاضر سعی شده است که به معرفی پتانسیلهای اکوتوریستی مناطق کویری وبیابانی استان سمنان پرداخته شود.دراین تحقیق جاذبه های طبیعی موجود شناسایی ومعرفی شده اند ومناسب ترین راههای دسترسی به آنها درمناطق نمونه با در نظر گرفتن شرایط بهینه موجود ارائه گردیده است

کلیدواژه ها:

اکوتوریسم ، بوم شناخت ، ژئوتوریسم ، پایداری