نقش طبیعت گردی در توسعه پایدار بیابانهای ساحلی (نمونه موردی: سواحل قشم)

گردشگری صنعتی پویا است که در چند دهه اخیر به عنوان جایگزینی مناسب برای صنایع بزرگی همچون صنعت نفت معرفی شده است. صنعت نامبرده دارای گرایشهای متفاوت و فراوانی است. یکی از انواع گردشگری ، گردشگریطبیعتگرا است و از آنجا که کشور ایران دهمین کشور از نظر زیباییهای طبیعی شناخته شده است این شاخه از گردشگری بسیار حائز اهمیت است. بخش عظیمی از کشور را بخش خشک و بیابانی فرا گرفته است، اما نوع خاصی ازبیابان با طول زیادی در ایران گسترده شدهاند که بیابانهای ساحلی نام دارند. اما به دلیل اقلیمهای متفاوت موجود در کشور و شرایط ویژه زیست محیطی- تجاری، این مناطق در ماههای خاصی از سال که اکثر نقاط کشور شرایط مطلوب به منظور جذب گردشگر ندارند، این مناطق دارای شرایط مناسبی میباشند لذا در سالهای اخیر به دنبال افزایشمیزان ورود گردشگر به این مناطق و حساسیت فوقالعاده بالای آنها، این مناطق به شدت در معرض تهدید و تخریب قرار گرفته اند. لذا در این مطالعه با معرفی گردشگری طبیعتگرا( اکوتوریسم و ژئوتوریسم) و به کار گیری این نوع از گردشگری در این مناطق میتوانیم به توسعه پایدار گردشگری در این مناطق دست یابیم. روش این مطالعه به صورت تحلیلی- توصیفی است

کلیدواژه ها:

طبیعتگردی ، توسعه پایدار ، بیابان ساحلی