استفاده از انرژی خورشیدی در مناطق بیابانی بارویکرد توسعه پایدار

رشد بی رویه جمعیت، توسعه شهرنشینی، ظهور فن آوری های نوین، توسعه انواع فعالیتهای صنعتی و تغییر الگوهای مصرف ازیک سو و محدودیتهای شرایط طبیعی وجغرافیایی از سوی دیگر، علاوه بر بوجود آوردن مشکلات عدیده در کیفیت زندگی انسان،موجب بروز انواع ناسازگاری های زیست محیطی شده است.بخش زیادی از مساحت کشور ایران را مناطق بیابانی وخشک تشکیل می دهد،توجه به ویژگیها و پتانسیل این نواحی،مارا دراستفاده از روشهای جلوگیری از بیابان زایی و به کارگیری انرژی های نو کمک می کند.توسعه پایدار، نیازهای کنونی بشر را بدون مخاطره افکندن نیاز نسلهای آینده، برآورده می سازد. توجه به فرهنگ،ویژگیهای بومی و تجربیات گذشته، بهره گیری بیشتر از انرژی های تجدید پذیر و حداقل استفاده از انرژی های تجدید ناپذیر از اصول توسعه پایدار است. در این مقاله سعی بر آن است که با استفاده از روش بررسی اسناد، مقالات و منابع کتابخانه ای، اطلاعات لازم جمع آوری و سپس مورد تجزیه و تحلیل توصیفی قرار گیرند.ابتدا به معرفی ویژگیهای بیابانها وسپس به چگونگی استفادهاز انرژی خورشیدی به عنوان یکی از منابع انرژی تجدید پذیر در مناطق بیابانی می پردازیم. امیداست با توسعه بهره برداری از انرژی های پاک ، بتوان بسیاری از چالش های موجود را شناسایی و راهکارهای مناسب را انتخاب و تبیین نمود.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، اقلیم ، مناطق بیابانی ، انرژی های نو ، انرژی خورشیدی