بررسی تاثیر ایجاد پوششگیاهی در جلوگیری از بیابان زایی در منطقه آق قلا و گمیشان استان گلستان

براساس نقشه اقلیم استان گلستان، نزدیک به 70 درصد از مساحت استان گلستان در مناطق خشک و نیمه خشک قرار دارد که گویای پتانسیل موجود استان در بیابان زایی می باشد. منطقه مرتعی اق قلا و گمیشان با اقلیم نیمه خشک و بیابانی با بادهای گرم و خشک وپوشش گیاهی تنک با طوفانهای گردو غبار به عنوان منطقه ای حساس در برابر فرسایش بادی می باشد. فرسایش، کویری شدن و شوری خاک از مهمترین فرآیندهایی است که منابع آب و خاک کشور ما را تحت تاثیر قرار می دهد. حفظ و احیای پوشش گیاهی در منابع طبیعی از اهمیت خاصی برخوردار می باشد، لذا لازم است که مورد توجه قرار بگیرد. فرآیند فرسایش خاک و ارزیابی کنترل آناز مهمترین پیش نیازهای مدیریت صحیح منابع خاک و آب در مناطق خشک و نیمه خشک می باشد. پوشش گیاهی تنها پارامتری است که به میزان بسیار فراوان مورد ارزیابی قرار می گیرد. چنانچه خاک، آب و وجود پوشش گیاهی مناسب در مرتع باشد سبب حفظ مرتع و جلوگیری از بیابان زایی خواهد شد. بیابان زایی با مشکلات ناشی از آن بیشترین تاثیر را بر خاک بر جای می گذارد، بنابراین اگر به طریقی بتوان تغییرات ایجاد شده در خاک را مورد ارزیابی قرار داد میزان شدت بیابانی شدن یک منطقه مشخص می شود

کلیدواژه ها:

آق قلا و گمیشان ، احیای پوششگیاهی ، مرتع ، بیابان زدایی