مروری بر روش های کاهش ضخامت آلیاژهای آلومینیوم در فرآیند اطوکشی

اطوکشی یکی از فرآیندهای شکل دهی ورق های فلزی می باشد که برای تولید قوطی های دیواره نازک و قطعات باضخامت یکنواخت به طور متناوب پس از فرآیند کشش عمیق به کار می رود. عوامل محدود کننده فرآیند، عیوبظاهر شده بر روی سطوح است که روانکار و همچنین تنش های کششی ماهیت این عیوب را مشخص می کنند.در روش های سنتی مقدار نسبت کاهش ضخامت حداکثر به 30 % می رسد، این مقدار موجب چند مرحله ای شدنفرآیند می شود. به همین دلیل تلاش هایی جهت افزایش نسبت کاهش ضخامت صورت گرفته است. به طوریکه در ابتدا تاثیر روانکار و ضریب اصطکاک های مختلف در فرآیند مورد بررسی قرار گرفت و معلوم شد که برایحداقل رساندن عیوب، مقدار ویسکوزیته روانکار باید یک مقدار بهینه ای داشته باشد. اما همچنان تنش هایکششی در فرآیند باعث محدودیت در نسبت کاهش ضخامت می باشد. بیشتر تلاش ها در دهه های اخیر برایجایگزین کردن تنش های فشاری به جای تنش های کششی می باشد. با استفاده از نیروی اضافه در لبه یفنجان مقدار کارپذیری و مقدار تنش های فشاری را افزایش دادند. در این روش حداکثر نسبت کاهش ضخامت به35% رسید. در ادامه تحقیقات با استفاده از سیال در اطراف فنجان و ایجاد تنش های هیدرواستایک باعث سهولتفرآیند و همچنین ایجاد تنش های فشاری به جای تنش های کششی شد که مقدار نسبت کاهش ضخامت را به60% رساندند. در روش هیدرو اطوکشی با تلفیق دو روش نیروی اضافه بر روی فنجان و همچنین فشار سیالباعث افزایش نسبت کاهش ضخامت به 70 % شدند و در آخر روش جدید اطو کشی محدود شده معرفی شد کهماهیت تنش های کششی را کاملا به تنش های فشاری تبدیل کرد و میزان حداکثر کاهش ضخامت را به حدود90% رسانده شده است.

کلیدواژه ها:

اطوکشی ، آلومینیوم ، درصد کاهش ضخامت ، بافت ، ریزساختار