منطقه بندی شهری با رویکرد مدیریت یکپارچه بحران (مطالعه موردی: کلانشهر تهران)

تهران به عنوان پایتخت سیاسی- اداری و مرکز فعالیت های مهم اقتصادی کشور از منظر ایمنی ساختاری ناسالم دارد. این در حالی است که سوانح متعدد همچون زلزله این کلانشهر را تهدید می نماید. بنابراین، چارچوب مشخص تقسیمات فضایی جهت مدیریت کارآمد در هنگام بحران در کلانشهر تهران امری ضروری است، در این راستا این تحقیق در پی پاسخ به این سوال اساسی است هک چهارچوب مناسب منطقه بندی شهر تهران با رویکرد مدیریت بحران چیست؟ برای پاسخ به سوال فوق از روش تلفیقی GIS و AHP و روش کیفی استفاده گردید. نتایج نشان مشخص کرد که بخش های زیاد اما پراکندهای از کلانشهر تهران در زمره مناطق با آسیب پذیری بالا قرار می گیرند به طوریکه 16446/75 هکتار (40/23 درصد از کل پهنه های محاسباتی) از سطح شهر را مناطق با آسیب پذیری بالا در بر می گیرد. علاوه بر آن نتایج مشخص ساخت که آسیب پذیری 10004/25 هکتار معادل 24/47 درصد از کل پهنه شهر تهران سطح متوسطی قرار دارد. همچنین این نتیجه اساسی به دست آمد کهتقسیمات اداری کنونی شهر تهران با وظایف و فعالیت هایی که برای کمیته های تخصصی سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهرانتعریف شده اند، همخوانی ندارد. بنابراین بازنگری در تقسیمات اداری شهر تهران در ارتباط با مدیریت بحران امری ضروری است.

کلیدواژه ها:

منطقه بندی ، مدیریت بحران ، تهران