ارزیابی میزان تاب آوری اجتماعی و کالبدی-محیطی محلات شهری در مواجهه با سوانح طبیعی (زلزله) مطالعه موردی: کلانشهر مشهد

امروزه تحلیل و افزایش تاب آوری نسبت به سوانح طبیعی به حوزه ای مهم و گسترده تبدیل شده است به طوری که در حال حاضر ازحرکت همزمان و متقابل توسعه پایدار و مدیریت سوانح به سمت افزایش تاب آوری بحث می شود. براین اساس، تحلیل و افزایش تابآوری سیستم های انسانی و محیطی در برابر سوانح طبیعی در مسیر نیل به آرمان توسعه ی پایدار از اهمیت ویژه ای برخودار شدهاست.هدف این پژوهش اندازه گیری میزان تاب آوری در ابعاد اجتماعی ،کالبدی به منظور مقابله با اثرات سوانح طبیعی (زلزله) درکلانشهر مشهد و تبیین عملی نقش تاب آوری و یا تقویت تاب آوری موجود است . جامعه آماری خانوارهای ساکن در محلات مختلفمشهد است که تعداد 4 محله با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای با لحاظ کردن مواردی چون موقعیت جغرافیایی و پایگاهاجتماعی-اقتصادی به عنوان نمونه و با استفاده از فرمول کوکران 350 خانوار به عنوان حجم نمونه تحقیق انتخاب شده اند و به منظورتجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری مبتنی بر مقایسه میانگین ها، آزمون های همبستگی و تکنیک پیرسون، اسپیرمن، آزمون آماریتی تک نمونه ای و فریدمن استفاده شد .نتیجه مطالعه حاضر نشان می دهد که بین تاب آوری موجود در محلات نمونه و سطح تاب آوریآنها در ابعاد اجتماعی، کالبدی- محیطی رابطه معناداری وجود دارداین درحالی است که تاب آوری کل خانوارهای مورد مطالعه در کلانشهرمشهد 64,77 درصد می باشد که می توان گفت در وضعیت متوسطی قرار دارد همچنین در بین محلات نمونه محلات 7 و 10 در مقایسه بامحله ی 1 و 2 در وضعیت مناسبی قرار ندارند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، سوانح طبیعی ، جوامع تاب آور ، محلات مشهد