تاثیر مذهب بر شکل گیری نماد در معماری آرامگاه های پادشاهان هخامنشی

سلسله هخامنشی حدود 227 سال و از 559 تا 322 قبل از میلاد حکومت کردند. محدوده جغرافیایی آنها از شمال به کنار دریای سیاه )مقدونیه( و از غرب به ساتراپی لیبی و از شرق به هند و از جنوب به خلیج فارس منتهی میشود. طبق گفته هرودت هخامنشیان از طایفه پاسارگادیان بودهاند که در پارس اقامت داشته اند و سر سلسله آنها هخامنش بوده است. با بوجود آمدن شاهنشاهی هخامنشی ابتدا آرامگاه هایی در سطح دشت و سپس شکلگیری گوردخمه ها در دل صخره ها نمودار شد که نمونه بارز آن مقابر شاهی نقش رستم است. گورهای حفره سنگی و صخرهای که بیشتر آنها در کوهستان بالای تخت جمشید شکل گرفته نیز از جمله تدفینهای این دوره است که به پادشاهان تعلق داشته است. بدون شک تفاوتهای مذکور ریشه در شرایط جغرافیایی، اجتماعی، میزان ضعف یا اقتدار حاکمیت، عقاید و آیین های مرسوم آن دوران بوده است. و با توجه به شواهد باقیمانده میتوان اذعان داشت که ترکیبی از هنر ملتهای مختلف است. شیوه های مقبره سازی این دوران از تمدنهای گذشته )اورارتو، ماد، عیلام، آشوری و یونانی(، بوده و همچنین دلایل مذهبی هم را شامل میشود. یکی از مظاهر عظیم تمدن فرهنگ ایرانی نشان دهنده قدمت و شکوه ایران باستان می باشد، چگونگی زندگی پادشاهان و حتی چگونگی مرگ و آرامگاه آنان است. روش تحقیق پژوهش حاضر، توصیفی- تحلیلی می باشد. نوع تحقیق کاربردی است و ابزار گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و میدانی میباشد. محقق با توجه به مشاهدات خود در آثار همچون تخت جمشید، پاسارگاد، نقش رستم بازدید شده به تحلیل موضوع میپردازد.

کلیدواژه ها:

سلسه هخامنشی ، آرامگاه های هخامنشی ، پاسارگاد ، تخت جمشید ، نقش رستم.