ارزیابی اثر پوشش گیاهی بر شدت فرسایش بادی منطقه میاندهی فیض آبادبا استفاده از روش IRIFR.E.A

فرسایش بادی به عنوان یک عامل طبیعی همواره در تخریب چهره سیمای طبیعی کره زمین دارای قدمتی برابر عمرآن میباشد، اما با افزایش جمعیت و تلاش جهت رفع نیازهای بشری از یک سو و دست اندازی انسان بر منابع طبیعی به همراه مدیریتهای غیر اصولی باعث شده که در طی قرن بیستم تحقیقات علمی و عملی در رابطه با دینامیک و نحوه ی اثرفرسایش به همراه کنش و اندرکنشهای موجود در بین عوامل معلول این پدیده مورد توجه محققان قرار گیرد. این مطالعه به مساحت 4506 هکتار در منطقه میاندهی فیض اباد خراسان رضوی انجام شد. ابتدا مطالعات پایه انجام شد و سپس با استفاده از نقشه های توپوگرافی1:50000 شیب،زمین شناسی وخاک شناسی نقشه ژئومرفولوژی تهیه شد و از آن به عنوان نقشه واحد کاری استفاده شد و مطالعات بر مبنای آن شکل گرفت. در مرحله بعد از با روش IRIFR کلاس و کیفیت فرسایش بادی ارزیابی و نقشه آن تهیه گردید. در این روش از شاخص پوشش گیاهی برای ارزیابی شدت فرسایش بادی استفاده می شود. نتایج حاصله نشان داد که 37/73 درصد منطقه در کلاس فرسایش زیاد 53/22 درصد در کلاس متوسط، و 9/05 درصد منطقه در کلاس کم قرار دارد. رخساره های سطوح پف کرده نمکی، مسیل و اراضی زراعی حساس ترین واحد کاری به فرسایش و رخساره های اینسلبرگ با فرسایش آبی و قلل تکی مقاومترین واحد کاری به فرسایش می باشد. کمبود پوشش گیاهی، شوری و بافت خاک (به دلیل وجود ذرات سیلت) از مهمترین دلایل فرسایش یادی در منطقه مورد مطالعه است و این عوامل باعث شده که منطقه میاندهی به عنوان یکی از کانون های بحرانی فرسایش در استان خراسان رضوی باشد.

کلیدواژه ها:

پوشش گیاهی ، منطقه میاندهی ، مدل IRIFR ، فرسایش بادی