مهندسی دوباره ی سدسازی- مدیریت منابع آب

تاکنون عقیده براین بوده که ایران باتوجه به تنوع اقلیم و گونه های گیاهی، منطقه ی مستعدی برای تو سعه ی کشاورزی است و ازاینرو، کشاورزی محور توسعه قرار گرفته است. در حالیکه ایران باتوجه به محدودیت بارش و منابع آب، اصولا نمی تواند یک کشورکشاورزی محور باشد، بسیاری از سدهایی که با هدف تامین آب کشاورزی احداث شده، با مشکلات زیست محیطی و کاهش آورد همراههستند. این امر در سال های اخیر، اثرات زیانبار متعددی در پی دا شته است. مهمترین تبعات تو سعه بهره برداری از منابع آب؛ تخریبمحیط زیست، بروز توفان های ریزگردی، خشک شدن تالاب ها، پیشروی کویرها و... است. در حال حاضر بیش از 80 درصد آبتجدیدپذیر کشور به مصرف می رسد که سهم ممتازه متعلق به کشاورزی است. اکثرسدهایی که با هدف توسعه کشاورزی ایجاد شده،بجز تخریب تالاب ها و سفره ها، دستاورد قابل توجهی نداشته است. این شرایط نماینگر ضرورت بازاندیشی بنیادین در طرح های توسعه یمنابع آب از جمله طرح های سد سازی است که می تواند درچهارچوب مطالعات مهندسی دوباره ی همه سدها محقق شود . نکته قابلتوجه وجود اراده و شهامت انجام مهندسی دوباره است، زیرا مهندسی دوباره سیستم را گام به گام ا صلاح نمی کند بلکه با برهم زدنفرضیات طراحی اولیه تلاش می کند به محصولی جدید برسد.

کلیدواژه ها:

مهندسی دوباره ، تغییر اقلیم ، سدسازی ، ارتقا بهره وری ، منابع آب