طراحی روگذر عابر پیاده به عنوان فضای اجتماع پذیر (نمونه موردی: پارک ناژوان)

استفاده از واژه های اجتماع پذیر و اجتماع گریز بیانگر کیفیت های فضایی هستند که مردم را دور هم جمع یا از هم دور می کنند. وجود فضاهای عمومی دارای خصیصه اجتماع پذیر، مکمل مهمی در جهت اجتماعی شدن افراد است. علاوه بر این اجتماع پذیری فضاهای عمومی موجب ارتقاء روحیه همبستگی، رشد فردی، ایجاد و برای همه شهروندان، بدون در نظر گرفتن جنسیت، نژاد، قومیت، سن یا سطح اجتماعی و اقتصادی است. فضاهای عمومی امکان ملاقات افراد را فراهم می آورند. برای این ملاقات واسطه های مورد نیاز این واسطه ها ممکن است افرادی باشند که دیگران را گرد هم آورده یا فعالیتی مشترک و موضوعی باشد که شرایط اجتماعی را فراهم می آورد. چنین فضاهایی اگر برای مردم فعالیت های سرگرم کننده داشته و در آنها مواد خوراکی و فضاهای ایمن و لذت بخشی وجود داشته باشد، آنها را به سوی خود جذب می کند. فرصت های دیدار و ملاقات با دیگران پیش نیاز ترویج روابط متقابل اجتماعی غیر رسمی و پیش بینی نشده اند. در این زمینه لنگ کمیت فضایی محیط ساخته شده را در ایجاد این فضاها موثر می داند. چیزی که بطور یقین مسلم است متناقص بودن جنس ارتباطات وسایل نقلیه و عابر پیاده است که به هیچ روی در یک سطح قابل ترکیب نبوده و همواره تدارکاتی برای جداسازی سطح این دو حرکت با احداث زیرگذر و روگذرهای وسایل نقلیه و پل های عابر پیاده در نظر گرفته شده است. و این نشان دهنده این است که بشر همواره در جستجوی راه حلی برای جداسازی این دو عرصه بوده، روگذر از جمله بهترین گونه های معماری است که از سه جهت قابل بررسی و تحقیق و طراحی می باشد. حضور عرصه های معماری - سازه – مسایل و فضاهای شهری از ویژگی های ناب حاضر در گونه پل است. شاید کمتر گونه معماری دیگری دارای این عرصه وسیع باشد. جامعه این تحقیق شهروندان و گردشگران استفاده کننده از پارک ناژوان می باشند به همین دلیل برای رفع مشکلات پل های عابر پیاده و مسیرهای پیاده محور موارد زیر پیشنهاد می گردد ایجاد و حمایت از محیط های انسانی فعال، فضاهای سر زنده مبحث حمل و نقل در اولویت قرار گیرد توجه بیشتر به نقش عابر پیاده

کلیدواژه ها:

عابر پیاده ، روگذر ، تعاملات اجتماعی ، ناژوان