نقش حس مکان در مطلوبیت فضای اقامتی کودکان بی سرپرست

بی سرپرستی تنها به معنای بی سرپرست بودن نیست، بلکه یک خلاء است که در تمای ابعاد زندگی یک شخص ریشه میدواند کودکانی که قربانیان خشونت و رفتارهای ناصحیح اجتماعی اند خود و جامعه را قربانی می کنند و این تنها یک موضوع پیش پا افتاده احساسی نیست و نیازمند توجه و رسیدگی جامعه به این امر خطیر می باشد. در شکل گیری شخصیت کودک علاوه بر تاثیر پدر و مادر و خانواده در مرحله بعد، عامل سازنده محیط و جامعه است. در سال های اخیر به دلیل روند افزایش جمعیت کودکان در ایران، توجه به مسایل مربوط به آموزش و فضاهای آموزشی کودکان حائز اهمیت قرار گرفته است . متاسفانه فضاهایی که برای رشد و نگهداری کودکان خلق می شوند، به ابعاد مختلف وجودی کودک توجه ندارند و با ادراک، فعالیت ها و نیازهای آنان هماهنگ نیستند.، چنانچه جستجو برای تبیین راهکارهای مربوط به طراحی کالبدی فضاهای مرتبط با کودک از اهمیت مضاعفی برخوردار بوده، بر انگیزش حس تعلق در این گروه سنی می تواند از مهم ترین مواردی باشد که لازم است در طراحی معماری فضاهای مرتبط با کودک مورد توجه قرار بگیرد .هدف اصلی این پژوهش طراحی فضایی برای کودکان همراه با ایجاد محیطی برای پرورش فکری آنهاست که مبتنی بر ایجاد حس تعلق در آنان است تا کودک تجربه ی بودن در خانه و عضو جامعه بودن را احساس کند. لذا در این تحقیق تلاش بر آن است روند روان شناختی درک همدلانه و مشارکت و تامین سلامت روان کودکان و فراهم آوردن شرایطی جهت درک کودک از خود یا همان خود پنداره و شکوفایی استعدادهای بالقوه در کودکان علاوه بر آموزش و مراقبت مورد توجه قرار گیرد و شرایط مناسبی برای ورود آنها به جامعه فراهم آوریم که این خود باعث کمک به سلامت جامعه می شود. در این مقاله روش های تحقیق به نام های طرح تحقیق کمی و کیفی جهت جمع آوری اطلاعات وجود دارد گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه ای، مقالات منتشر شده در نشریات معتبر علمی و منابع دیجیتال استفاده شده است و از برداشت های میدانی و مشاهده محیط جهت تکمیل اطلاعات و شناخت الگوهای جاری رفتار در محیط استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

کودک ، حس مکان ، معماری