شهر الکترونیک و توسعه زیست محیطی پایدار: نگرشی پسامدرن

برای بیماری های ناشی از صنعتی شدن، هنوز درمانی فراگیر یافت نشده است. شهر الکترونیک از گام های باثباتی است که قادر است به توسعه پایدار شهری کمک کند. هدف این پژوهش، تعیین آثار فن آوری های نوین در ایجاد شهرهای الکترونیک، تبیین استراتژی هایی مطابق با نیازهای آینده شهروندان، و ارزیابی تأثیر شهر الکترونیک بر حل مشکلات مذکور در نیل به پایداری با نگاهی ویژه در ایران بود. گردآوری اطلاعات با مطالعات کتابخانه ای و اسنادی منابع نمایه شده شاخص انجام شد، و تجزیه و تحلیل داده ها با روش تحلیلی - ایده پردازی و براساس راه کارهای قیاسی و استقرایی انجام گردید. برطبق نتایج به دست آمده، اگرچه تصور می شود زندگی در شهرهای الکترونیک احتمالاً ممکن است دور از ذهن باشد، اما در حقیقت اخیراً شهرهای الکترونیکی متعددی در نقاط مختلف دنیا احداث گردیده است. ثابت شده است که بهره گیری از فن آوری های نوین، موجب تسهیل و تسریع دست یابی شهروندان به مفهوم واقعی توسعه پایدار می شود. اساساً، شهر الکترونیک دارای چهار رکن اصلی زندگی الکترونیک، سازمان الکترونیک، دولت الکترونیک و زیرساخت الکترونیک است. در شهر الکترونیک، شهروندان به کلیه خدمات و اطلاعات متنوع مورد نیاز به صورت شبانه روزی و هفت روز هفته، به شیوه ای با ثبات، قابل اطمینان، امن و محرمانه دسترسی دارند. ساکنان شهرهای الکترونیکی زمان بیشتری برای شغل های ثانویه، و تفریح و استراحت خواهند یافت. رشد اقتصادی در شهرهای الکترونیکی سریع، و بهره وری قابل توجه است. ماهیت الکترونیکی این شهرها، اشتغال زا بوده و به حل مشکل بیکاری کمک می کند. شهرسازی الکترونیک، زمینه ساز بهبود رضایت مندی حیات برای بشر پسامدرن است. پیشنهاد می شود خدمات الکترونیکی در زمینه ترافیک، محیط زیست و بازیافت زباله در اولویت باشد، زیرا این موارد اساس معیارسازی در توسعه پایدار را شکل می دهند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، شهر الکترونیک ، فن آوری مدرن ، کیفیت زندگی ، محیط زیست