مطالعه هیدروکلیمای حوضه آبریز رودخانه آغلاغان چای به منظور کنترل سیلاب

سیلاب عبارت است از بالا آمدن آب در یک رودخانه و یا مسیل، که البته بالا آمدن آب حالت نسبی داشته و اصولا نسبت به رژیم عادی و یا نرمال سنجیده می شود. یکی از روش های مدیریتی جهت کاهش خطر سیلاب در ایران پهنه بندی سیل می باشد. در پهنه بندی سیل، نواحی سیلاب دشت ها به قسمت هایی با خطرپذیری متفاوت به منظور کنترل کاربری و توسعه اراضی تقسیم می شود. مطالعه هیدروکلیمای حوضه آبریز رودخانه آغلاغان با استفاده از روش SCS صورت گرفته است. برای پهنه بندی توان تولید رواناب ابتدا حوضه آغلاغان چای به واحدهای هیدرولوژیک همگن تقسیم شد و در مرحله بعد با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) محدوده حوضه، مساحت و محیط حوضه و زیرحوضه ها و موقعیت ایستگاه های مورد مطالعه مشخص و نقشه های پایه شامل نقشه های توپوگرافی، شیب، شبکه هیدروگرافی، زمین شناسی، خاک شناسی، پوشش گیاهی، کاربری اراضی تهیه گردید و سپس مقادیر ارتفاع رواناب، ارتفاع بارش، مقدار دبی حداکثر و زمان به حداکثر رسیدن سیلاب برای هرزیر حوضه محاسبه شد. سپس با تحلیل های انجام شده بر روی دبی های حداکثر لحظه ای سیلاب این نتایج حاصل شد: شکل حوضه کشیده بوده و با توجه به زمان تمرکز وضعیت سیل خیزی در منطقه از شدت چندان زیادی برخوردار نیست. فروردین ماه پرآب ترین فصل سال بوده و نقش سازنده ای در بروز سیلاب دارد. دوره های خشکسالی و ترسالی در حوضه آبریز رودخانه آغلاغان از وضعیت هماهنگی پیروی می کنند. در این حوضه به دلیل کوهستانی بودن، اختلاف ارتفاع زیاد و جنس زمین شناسی، کناره های دره پرشیب و شیب آبراهه ها تندتر است و این بر سرعت سیل خیزی می افزاید.

کلیدواژه ها:

سیل خیزی ، روش SCS ، رواناب ، GIS ، حوضه آغلاغان چای