بررسى کمى و کیفى انرژى تابش خورشیدى در مناطق بیابانی

انرژی های تجدیدپذیر طوری از انرژی اطلاق می شود که بر خلاف انرژی های تجدید ناپذیر قابلیت بازگشت مجدد را به طبیعت دارند. در سال های اخیر مشکلات زیست محیطی و مسئله تغییر آب وهوای کره زمین بعلت استفاده ازمنابع انرژی تجدیدناپذیر استفاده از این انرژی را تشدید کرده است. موقعیت جغرافیایی کشور ایران موجب شده است که منبع بسیار بزرگی از انرژی های خورشیدی و بادی در آن موجود باشد. این دو منبع انرژی تجدید پذیر، رایگان و با محیط زیست سازگار است. مهم ترین عامل برای طراحی صحیح دستگاه های خورشیدی و به طور کلی کاربرد انرژی خورشیدی در هر محل داشتن اطلاعات و آمار کلی درباره میزان تابش خورشیدی در آن محل است. شناخت مکان های مناسب جهت به کارگیری انرژی های نو همچون انرژی خورشیدی الزامی می باشد. بیابان های ایران از جمله نقاطی هستند که دارای پتانسیل انرژی خورشیدی بالایی می باشند. در این مقاله شهرهایی همچون کرمان، یزد، شیراز، اصفهان و زاهدان که در منطقه بیابانی واقع شده اند و دارای بالاترین شدت تابش خورشیدی می باشند، مورد بررسی قرار گرفت. برای بررسی میزان انرژی دریافت شده در طول روز از سازمان هواشناسی کشور اطلاعات مربوط به میزان دریافت انرژی طی دوره ی آماری 10 ساله (1389-1380) اخذ گردید. نتایج بدست آمده نشان می دهد که بیشترین ساعات آفتابی در روز در این 5 شهر از اردیبهشت ماه شروع شده و در تیر به اوج خود می رسد و پس از آن مقدار آن کاهش می یابد و کمترین میزان دریافت انرژی خورشیدی در آذر ماه است. با استفاده از این انرژی تجدیدپذیر می توانیم درکاهش گازهای گلخانه ای و تبعات بعدی آن ناشی از سوزاندن سوخت های فسیلی و افزایش گازهایی همچون دی اکسید کربن در طبیعت جلوگیری نماییم . با بکارگیری انرژی خورشید می توان در تولید برق از نیروگاه های خورشیدی، گرمایش آب مصرفی (آب گرمکن های خورشیدی برای منازل و کارخانجات و...)، گرمایش فضای داخلی ساختمان و ... استفاده نمود. با رویکرد به انرژی های تجدید پذیر همچون انرژی خورشیدی می توان امکانات مناسبی را برای جذب جمعیت در مناطق بیابانی فراهم کنیم تا درصدی از بیابان زایی جلوگیری به عمل آوریم.

کلیدواژه ها:

انرژی های تجدید پذیر ، مناطق بیابانی ، خورشیدی