ارزیابی مدلهای شبکه مصنوعی و برنامهریزی ژنتیک در مدل سازی تراز سطح ایستابیسطح دریاچه ارومیه

پدیده های طبیعی سطح زمین به سرعت تغییر پیدا می کنند و این تغییرات در طول زمان بسیار چشمگیر است .نکته ای که اهمیت بسزایی دارد این است که بتوان چنین تغییراتی را به دقت بررسی ودرنتیجه آن، پیش بینی نمود تا فرآیندهای طبیعی و انسانی بوجود آورنده این تغییرات را بخوبی شناسایی کرد. دریاچه ارومیه طی چند سال گذشته دچار خشکسال تدریجی گشته و بیشترین میزانخشکسالی در ناحیه شرق و جنوب شرقی دریاچه مشاهده می شود که متاثر از مجموعه ای از عوامل انسانی و محیطی می باشد. در این مطالعه با استفاده از داده های سری زمانی روزانه تراز سطح آبدریاچه ارومیه، اقدام به مدلسازی و مقایسه دو روش برنامه ریزی ژنتیک و شبکه عصبی مصنوعی شد. دو مدل مذکور تحت شرایط ایده آل مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج نشان داد که دقت مدل شبکه عصبی مصنوعی در تمام موارد بیشتر از مدل برنامهریزی ژنتیک است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ژنتیک ، شبکه های عصبی مصنوعی ، دریاچه ارومیه ، مدل سازی